Wybór dwunastu apostołów był pierwszym krokiem w organizacji Kościoła, który po odejściu Chrystusa miał prowadzić Jego dzieło na ziemi. Majestat Jezusa otoczony dwunastoma wybranymi. Zamierzał za pomocą tych słabych ludzi, przez swoje Słowo i swego Ducha uczynić zbawienie osiągalne dla wszystkich. Od mężów tych rozchodzić się będzie światło niebios, że słowa wypowiadane przez nich na świadectwo Syna Bożego będą głoszone z pokolenia na pokolenie aż do końca czasu.
Uczniowie mieli pójść jako świadkowie Chrystusa, ażeby oznajmić światu to, co widzieli i słyszeli od Niego. Mieli współpracować z Bogiem w ratowaniu ludzi. Urząd ten był najważniejszą ze służb, do jakich kiedykolwiek powoływano ludzi, a przewyższał go tylko urząd samego Chrystusa. Jak w Starym Testamencie dwunastu patriarchów było przedstawicielami Izraela, tak dwunastu apostołów jest przedstawicielami Kościoła ewangelii.
Jako przedstawiciele Chrystusa apostołowie musieli wywrzeć przed światem zdecydowane wrażenie. Fakt, że byli skromnymi ludźmi, nie mógł być przeszkodą w działaniu, lecz miał to działanie potęgować kierując myśli słuchaczy od nich do Chrystusa, który choć niewidzialny – współdziałał razem z nimi. Cudowne nauki apostołów, ich słowa otuchy i ufności miały przekonywać wszystkich, że nie działali swoją mocą, lecz w mocy Zbawiciela. Uniżając siebie mogli głosić, że Ten, którego Żydzi ukrzyżowali, jest Księciem żywota, Synem żywego Boga a oni w Jego imieniu wykonują to samo dzieło, które On wykonywał.
Chrystus wypełnił dzieło, które miał powierzone. Wybrał też tych, którzy mieli kontynuować Jego pracę wśród ludzi. W czasie wykonywania swej ziemskiej służby Zbawiciel zaczął usuwać barierę jaka istniała między Żydami i poganami oraz głosić zbawienie wszystkim ludziom. Jezus, chociaż był Żydem, bez uprzedzeń przebywał z Samarytanami, burząc w ten sposób faryzeuszowskie zwyczaje Żydów w stosunkach z tym wzgardzonym narodem. Spał pod ich dachem, jadł przy ich stole i nauczał na ich ulicach. Jezus poprzez swoją aktywność chciał przybliżyć uczniom prawdę, że w Królestwie Bożym nie ma granic państwowych, ani podziałów na kasty; zatem Jego naśladowcy powinni pójść do wszystkich narodów niosąc im poselstwo miłości Zbawiciela.
Między tymi pierwszymi uczniami naznaczało się wiele różnic. Mieli oni stać się nauczycielami świata, przedstawiali zaś sobą zupełnie odmienne charaktery. Dla skutecznego prowadzenia dzieła, do którego zostali powołani, tak różni pod względem charakterów i zwyczajów mężowie musieli zdobyć jednolitość uczuć, myśli i działań. Tę jedność Jezus chciał im zapewnić przez zjednoczenie ich ze sobą.
Stałą modlitwą Jezusa była błagalna prośba o to, aby Jego uczniowie mogli być poświęceni przez prawdę. Wiedział, że modlitwa ta będzie wysłuchana, gdyż zapewnił Go o tym Wszechmocny jeszcze przed założeniem świata. Wiedział, że Ewangelia Królewska będzie nakazana wszystkim narodom na świadectwo, że prawda wyposażona w moc Ducha Świętego zwycięży w walce ze złem, a skrwawiony sztandar pewnego dnia triumfalnie zawiśnie nad głowami Jego naśladowców. Kiedy służba Chrystusa na ziemi dobiegała końca, wiedział, że dalsze prowadzenie dzieła będzie musiał pozostawić uczniom bez swego osobistego nadzoru: starał się dodać im otuchy i przygotować na przyszłe wydarzenia. Nie zwodził ich fałszywymi nadziejami. Czytając jakby z otwartej księgi powiedział co miało nadejść. Wiedział, że wkrótce zostanie zabrany i będzie musiał pozostawić ich jak owce między wilkami; wiedział, że będą musieli znosić prześladowanie, będą usuwani z synagog i wtrącani do więzień. Wiedział też, że niektórzy z nich dla świadectwa o Nim jako o Mesjaszu zostaną zabici. Niejedno też im przepowiedział rozmawiając o przyszłości w sposób jasny i pewny, aby w ciężkich godzinach mogli wspomnieć Jego słowa i wierząc w Niego jako Zbawiciela – doznawać wzmocnienia.
Powołanie Apostołów
Jezus po chrzcie w rzece Jordan oraz czterdziestodniowym poście i modlitwie wyruszył do Galilei głosząc dobrą nowinę o Królestwie i działając cuda uzdrawiając wielu ludzi. Część słuchaczy i świadków czynionych przez Jezusa cudów zaczęło porzucać swoje ziemskie obowiązki i chodzić za Jezusem. Ludzi tych zaczęto nazywać - uczniami, spośród których Jezus wybrał pierwszych Apostołów.
Uczeń to: „Ten, kto się uczy, lub ten, kto jest lojalny wobec nauki i działalności mistrza względnie ruchu religijnego”. To samo może odnosić się zarówno do uczniów rabinów jak i uczniów Jezusa. Bycie uczniem oznaczało nie tylko podążanie za nauczycielem, lecz również lojalność wobec mistrza i jego nauki.
Mt 10,01 Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.
Mt 10,02 A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan,
Mt 10,03 Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz,
Mt 10,04 Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.
(Po zdradzie Jezusa przez Judasza Iskariotę i Wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa, na miejsce Judasza został wybrany jako dwunasty Apostoł - Maciej).
Mt 10,05 Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: ”Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego!
Mt 10,06 Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela.
Mt 10,07 Idźcie i głoście: ”Bliskie już jest królestwo niebieskie”.
Mt 10,08 Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!
Mt 10,09 Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów.
Mt 10,10 Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy.
Piotr pytał Pana Jezusa jaką rolę będą pełnili wybrani uczniowie:
Mt 19,27 Wtedy Piotr rzekł do Niego: ”Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?”
Mt 19,28 Jezus zaś rzekł do nich: ”Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.
Mt 19,29 I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.
Mt 19,30 Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi.
Należy pamiętać, że to Jezus wszystkich nas wybrał za swoich uczniów. Dostaliśmy szczególne zadanie na tej ziemi. Jezus mówi do nas „Pójdź za Mną”. Potrzebuje nas, aby dalej realizowało się dzieło zbawienia ludzi. Jezus chce, abyśmy przekazywali Jego miłość, tym którzy są koło nas. Swoim postępowaniem, życzliwością i dobrocią możemy przekazywać Jezusa innym, którzy będą widzieć w nas Jego miłość.
J 15,16 Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje.
Uczniowie Chrystusa byli świadkami największych wydarzeń w życiu Mesjasza i dzięki Łasce Świętego Ducha stali się z ludzi prostych najmądrzejszymi ludźmi świata, potrafiący odczytać ukryty sens nauki Jezusa Chrystusa. Prawdziwość i wiarygodność nauczania Jezusa uczyniła ich tak silnymi, że każdy z nich gotów był za tę naukę oddać swoje życie. Nie straszne dla nich były żadne męki czy prześladowania, którymi chcieli ich złamać wrogowie wiary w Jezusa. Taką niezłomną wolę miało przede wszystkim pierwszych 12. Apostołów (bez Judasza Iskarioty). I to oni zapoczątkowali sukcesję apostolską oraz sukcesję Nauki Chrystusowej - którą nazywamy Świętą Tradycją.
Apostołowie to inaczej Wysłannicy. Kim było pierwszych 12. Apostołów, których wybrał Jezus? Byli to ludzie biedni, nieuczeni i przez nikogo nie protegowani. Jezus wybrał tych najbardziej prostych, wiedząc, że ich serca są czyste i nieskazitelne, dalekie od hipokryzji i chytrości, nadający się idealnie dla swojej zbawiennej nauki a nie tych, którzy byli najbardziej wierni literze prawa Starego Testamentu a mało było w nich miłości, współczucia i zrozumienia dla drugiego człowieka.
Rola apostołów była odmienna i nie wszyscy uczniowie stali się apostołami. Z szerszego kręgu uczniów Jezus wybrał tych, których sam chciał i uczynił z nich grupę określaną w Ewangeliach terminami ”dwunastu” lub ”apostołowie”. Ich zadania były związane ściśle z Jezusem oraz z Jego działalnością: ”aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3,14-15). Te zadania powołani wypełniali w dwóch okresach: najpierw podczas ziemskiej działalności Jezusa, a następnie po Jego Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu. W okresie przedpaschalnym (życie i nauka Jezusa Chrystusa) pierwsze zadanie wyrażało się w widzialnej więzi apostołów z Mistrzem, a w okresie popaschalnym (po śmierci Jezusa) polegało na duchowej przynależności do Niego. Głoszenie nauki i egzorcyzmy, w pierwszym okresie były skierowane tylko do Izraela, a po Zmartwychwstaniu ich adresatami stali się wszyscy ludzie, którzy dzięki działalności dwunastu apostołów tworzyli nowy Izrael - Kościół.
Dlaczego Jezus wybrał akurat ”Dwunastu” pierwszych Apostołów a nie była to inna liczba?
Liczba 12 to liczba symboliczna, nawiązująca do synów Jakuba, którzy stali się założycielami dwunastu pokoleń narodu wybranego, dlatego Apostołowie mieli stanąć na czele Kościoła Chrystusowego, stanowiąc jego rdzeń, wokół którego zgromadzi się nowy Izrael.
Liczba dwanaście wielokrotnie pojawiała się już w Starym Testamencie.
Rdz 17,19 A Bóg mu na to: ”Ależ nie! Żona twoja, Sara, urodzi ci syna, któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawre przymierze, przymierze wieczne z jego potomstwem, które po nim przyjdzie.
Rdz 17,20 Co do Izmaela, wysłucham cię: Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt, narodem wielkim go uczynię.
Rdz 17,21 Moje zaś przymierze zawrę z Izaakiem, którego urodzi ci Sara za rok o tej porze”.
Rdz 25,16 Oto synowie Izmaela i takie są zarazem nazwy miejscowości, w których oni przebywali lub się osiedlili - dwunastu naczelników ich szczepów.
Rdz 35,21 Izrael wyruszył w drogę i rozbił namioty poza Migdal-Eder.
Rdz 35,22 A gdy przebywał w tej okolicy, Ruben zbliżył się do Bilhy, drugorzędnej żony ojca swego, i obcował z nią; Izrael dowiedział się o tym. Synów Jakuba było dwunastu:
Wj 24,04 Spisał więc Mojżesz wszystkie słowa Pana. Nazajutrz wcześnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście stel, stosownie do liczby dwunastu pokoleń Izraela.
Pwt 1,23 Rzecz wydała mi się dobra. I wziąłem spośród was dwunastu mężów, po jednym z każdego pokolenia.
Joz 3,11 oto Arka Przymierza Pana całej ziemi przejdzie przed wami Jordan.
Joz 3,12 Wybierzcie teraz dwunastu mężczyzn spośród pokoleń Izraela, po jednym z każdego pokolenia.
1 Krl 4,07 Ponadto Salomon miał nad całym Izraelem dwunastu nadzorców do zaopatrywania w żywność króla i jego dworu. Każdy z nich miał dostarczać żywność przez miesiąc w roku.
1 Krl 7,25 Stało ono na dwunastu wołach. Trzy zwracały się ku północy, trzy na zachód, trzy na południe i trzy na wschód. ”Morze” to znajdowało się nad nimi u góry, a wszystkie ich zady [zwracały się] do wewnątrz.
Syr 49,10 A kości dwunastu proroków niech wypuszczą pędy ze swego grobu, pocieszyli bowiem Jakuba i wybawili go niezawodną nadzieją.
Ez 43,16 Palenisko dla ofiar długie było na dwanaście łokci przy szerokości dwunastu łokci, czworokątne po czterech swych bokach.
O liczbie 12 jako symbolicznej czytamy również w „Objawieniu św. Jana Teologa” w opisie Nowego Jeruzalem:
Ap 21,10 I uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,
Ap 21,11 mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu:
Ap 21,12 Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela.
Ap 21,13 Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy.
Ap 21,14 A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.
W dniu Pięćdziesiątnicy Apostołowie otrzymali Ducha Świętego, który zstąpił na nich pod postacią języków ognia. Wydarzenie to stanowi narodziny Kościoła na ziemi.
Dz 2,01 Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu.
Dz 2,02 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali.
Dz 2,03 Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.
Dz 2,04 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Najbliżej Zbawiciela, w ważnych dla historii zbawienia momentach pozostawało trzech uczniów: Piotr, Jakub i Jan. Spośród nich Piotr zawsze był wymieniany na pierwszym miejscu. Piotr również czasami występował w imieniu wszystkich apostołów.
Mk 9,02 Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich.
Mk 8,29 On ich zapytał: ”A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Mu Piotr: ”Ty jesteś Mesjasz”.
Apostołowie zajmują wyjątkowe miejsce w chrześcijaństwie, bez nich trudno jest sobie wyobrazić naszą wiarę. Wybrani przez Jezusa Apostołowie zostali nauczeni i posłani w celu głoszenia Ewangelii.
Mt 28,18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: ”Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.
Mt 28,19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Mt 28,20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Szczególnym zadaniem Apostołów, które polecił im Pan było doniesienie do potomnych życia, działalności i nauki Jezusa Chrystusa oraz przekazanie wiedzy o tym wszystkim kolejnym pokoleniom. Będąc świadkami Słowa, pisali oni księgi, listy i pouczenia, które Kościół uznał za święte i natchnione Duchem Świętym, a stały się podstawą chrześcijańskiej wiary i życia.
Na krótko przed śmiercią na Krzyżu Jezus Chrystus wyznaczył znacznie większą liczbę swoich uczniów do głoszenia słowa Bożego, których nazywano Mężami Apostolskimi. W Biblii Tysiąclecia podana jest liczba 72. nowych uczniów, ale np. w Biblii Gdańskiej (Pismo Święte z księgami Psalmów i Przysłów Toruń: Wydawnictwo Logos Media z 2017 roku w Ewangelii św. Łukasza 10, 1) podana jest liczba 70. nowo powołanych uczniów. Różnica może wynikać z różnych źródeł z których Biblie zostały tłumaczone.
Łk 10,01 Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.
Łk 10,02 Powiedział też do nich: ”Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście wiec Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.
Łk 10,03 Idźcie, oto was posyłam jak owce miedzy wilki.
Łk 10,04 Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie!
Łk 10,05 Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!
Łk 10,06 Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.
Łk 10,07 W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoja zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu.
Łk 10,08 Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą;
Łk 10,09 uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.
Łk 10,10 Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie:
Łk 10,11 Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże.
Liczba 70 jest też liczbą symboliczną sięgającą Starego Testamentu.
Lb 11,16 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: ”Zwołaj mi siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, ze są starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadź ich do Namiotu Spotkania; niech tam staną razem z tobą.
Jednym z pierwszych działań podjętych przez Kościół w jego początkach istnienia było uzupełnienie grona Dwunastu, które zostało umniejszone przez Judasza, któremu Ewangelie przypisują dość powszechnie przydomek „ten, który Go zdradził /wydał”
Dlaczego po zdradzie Judasza, a bezpośrednio przed Zesłaniem Ducha Świętego, uzupełniono krąg dwunastu apostołów wyborem Macieja? Odpowiedź przynoszą teksty Nowego Testamentu. Za Jezusem podążało wielu uczniów, jednak nie wszyscy szli za Nim cały czas, niektórzy dołączali tylko na krótko, inni bez łączenia się z uczniami naśladowali Jego działalność, wyrzucając w Jego imię złe duchy. Uczniem Jezusa mógł zostać każdy, kto był gotów przyjąć Jego warunki:
Mk 8,34 Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: ”Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!
Wspólnota pierwotnego Kościoła była absolutnie przekonana o konieczności wyboru nowego Apostoła. Grono Dwunastu musi być dopełnione. Kandydat na urząd apostoła musiał odbyć swego rodzaju przygotowanie, którym było trwanie w grupie uczniów Jezusa i towarzyszenie Mu w czasie całej Jego publicznej działalności, kandydat musiał być naocznym świadkiem nauczania Jezusa. Celem uzupełnienia grona apostołów było, aby nowo wybrany stał się razem z powołanymi wcześniej apostołami świadkiem zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. W ten sposób ustalone zostało również nowe pojęcie apostołowania. Pierwotnie było to głoszenie królestwa Bożego i uzdrawianie chorych a po Wniebowstąpieniu naszego Zbawiciela, apostołowie mają być przede wszystkim świadkami Zmartwychwstania Chrystusa.
Dz 1,12 Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwna, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej.
Dz 1,13 Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba.
Dz 1,14 Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego.
Dz 1,15 Wtedy Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił:
Dz 1,16 ”Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa,
Dz 1,17 bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu.
Dz 1,18 Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głowa na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności.
Dz 1,19 Rozniosło się to wśród wszystkich mieszkańców Jerozolimy, tak też nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi.
Dz 1,20 Napisano bowiem w Księdze Psalmów: Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka! A urząd jego niech inny obejmie!
Dz 1,21 Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami,
Dz 1,22 począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał sie razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania”.
Dz 1,23 Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsaba, z przydomkiem Justus, i Macieja.
Dz 1,24 I tak się pomodlili: ”Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś,
Dz 1,25 by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą”.
Dz 1,26 I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
Po śmierci Chrystusa uczniów ogarnęła rozpacz. Zhańbiono, osądzono i ukrzyżowano ich Mistrza a kapłani i przywódcy żydowscy szydzili głośno: „Innych ratował, a siebie samego ratować nie może; jest królem izraelskim, niech teraz zstąpi z krzyża; a uwierzymy w niego” (Mat. 27,42). Słońce nadziei uczniów zaszło i ciemna noc otoczyła biedne serca..
Jezus wielokrotnie próbował przygotować swych uczniów na przyszłe wydarzenia, ale oni nie starali się rozumieć tego, o czym do nich mówił. Dlatego też tak bardzo zaskoczyła ich śmierć Chrystusa. Gdy ukrzyżowano Zbawiciela, nie wierzyli w Jego zmartwychwstanie; wprawdzie mówił im wyraźnie, że nastąpi to trzeciego dnia, ale taki mieli w głowie zamęt, że nie wiedzieli, co miał na myśli. I ten brak zrozumienia był dla nich w czasie Jego śmierci przyczyną wielkiej beznadziejności. Bardzo gorzko się rozczarowali. Nie mieli wiary, która mogłaby przebić mrok, jakim szatan przesłonił im pole widzenia: wszystko zdawało się ciemne i tajemnicze. Iluż zmartwień oszczędziliby sobie, gdyby uwierzyli słowom Zbawcy! Przygnębieni, zrozpaczeni, pełni smutku uczniowie zebrali się na poddaszu i zamknęli drzwi z obawy przed podzieleniem losu ukochanego Nauczyciela. To właśnie tutaj Zbawiciel ukazał się im po swym zmartwychwstaniu. Czterdzieści dni przebywał Chrystus na ziemi, przygotowując Swoich uczniów do czekającego ich zadania oraz wyjaśniając to, czego dotychczas nie mogli pojąć. Mówił o przepowiedniach dotyczących swego powtórnego przyjścia, o odrzuceniu Go przez Żydów i swej śmierci wykazując, że każdy szczegół proroctw wypełnił się. Napominał ich, aby wypełniające się proroctwa uważali za potwierdzenie obietnicy otrzymania mocy, która towarzyszyć będzie ich przyszłemu działaniu.
Podczas tych dni, które Chrystus spędził ze swymi uczniami, zdobyli oni nowe doświadczenie. Słysząc swego ukochanego Mistrza objaśniającego Pisma w świetle minionych wydarzeń, utwierdzili w pełni swą wiarę w Niego. Teraz zaczęli rozumieć rodzaj i zasięg swej działalności i pojęli, że muszą ogłosić światu powierzone sobie prawdy. Mogli świadczyć i opowiadać całemu światu o wydarzeniach z życia Chrystusa, o Jego zmartwychwstaniu, o proroctwach wskazujących na te zdarzenia, o tajemnicy planu zbawienia i o mocy Jezusa przebaczającej grzechy. Mieli głosić dobrą nowinę o pokoju i o zbawieniu przez pokutę i moc Zbawiciela.
Przed swym wniebowstąpieniem Chrystus powierzył uczniom najważniejszą misję. Powiedział, że mają być wykonawcami Jego woli, w której on przekazuje światu skarby Życia wiecznego. Zlecenie głoszenia ewangelii jest wielkim misyjnym przywilejem w królestwie Chrystusa. Uczniowie mieli gorliwie pracować dla dusz, dając wszystkim zaproszenie do skorzystania z łaski Bożej. Nie mieli czekać, aż ludzie przyjdą do nich, lecz sami mieli iść do ludzi z poselstwem Ewangelii. Pracować mięli w imieniu Chrystusa. Każde ich słowo i każdy ich czyn miały kierować uwagę na Jego imię jako źródło żywej mocy, przez którą grzesznicy mogą być zbawieni. Wiarę swą mieli ugruntować na Tym, który jest zdrojem łaski i siły. W Jego imieniu mieli kierować swe prośby do Ojca, by mogli otrzymać odpowiedź. Mieli chrzcić w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Imię Chrystusa miało być ich łączącym motywem, znakiem wyróżniającym, wieżą jedności, miało być pełnomocnictwem dla działalności i źródłem powodzenia. Nic nie będzie w Jego królestwie uznane, co nie będzie nosiło Jego imienia i napisu. Gdy Chrystus powiedział uczniom, że mają pójść i w Jego imieniu zebrać wszystkich wierzących w jeden Kościół, dał im wyraźnie do zrozumienia, jak konieczne jest zachowanie prostoty. Im mniej będzie wystawności i przepychu, tym większy stanie się ich wpływ ku dobremu. Mają przemawiać z taką samą prostotą, z jaką przemawiał Chrystus i mają wpajać swoim słuchaczom nauki, które przyjęli od Niego.
Jezus polecił uczniom rozpoczęcie głoszenia Ewangelii od Jerozolimy. Miasto to było widownią zdumiewającej ofiary poniesionej przez Niego za ludzkość. Tam żył jako człowiek, chodził i rozmawiał z ludźmi, a tylko nieliczni poznali, jak bardzo niebo zbliżyło się ku ziemi. Tam został osądzony i ukrzyżowany. Tam znajdowali się ci, którzy potajemnie wierzyli, iż Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem, i ci, którzy zostali oszukani przez kapłanów i przywódców. To im musiała być głoszona Ewangelia; to oni musieli usłyszeć wezwanie do pokuty i otrzymać wytłumaczenie tej cudownej prawdy, że jedynie przez Chrystusa można uzyskać przebaczenie grzechów.
W najbliższym czasie w miarę swoich możliwości czasowych, w kolejnych wpisach będę starał się przedstawić sylwetki wszystkich pierwszych Apostołów i Ewangelistów.
Bibliografia
Benedykt XVI (2008) Blisko, najbliżej Chrystusa. Apostołowie i pierwsi uczniowie, Poznań: Wydawnictwo W Drodze
Bp Romaniuk Kazimierz (przekład) (2013), Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (Biblia Warszawsko-Praska), Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne.
Kard. Ravasi Gianfranco (2007), Psalmy, t. 1-5, Kraków: Wydawnictwo Salwator.
Praca Zbiorowa (2002), Pismo Święte Nowego i Starego Testamentu, Częstochowa: Wydawnictwo Paulinianum.
Praca zbiorowa (2006) Biblia Tysiąclecia z komentarzami, Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.
Praca Zbiorowa (2018), Katolicki Komentarz Biblijny, Warszawa: Vocatio Oficyna Wydawnicza
White E.G. (1989), Działalność Apostołów, Warszawa: Wydawnictwo Znaki Czasu.
Źródła internetowe: www.vatican.va https://opoka.org.pl/ www.niedziela.pl www.katolik.pl www.brewiarz.pl www.liturgia.wiara.pl
www.katolicki.net www.pijarzy.pl www.gosc.pl www.jezuici.pl www.biblia.info.pl www.faustyna.pl www.kapucyni.pl
Kod QR do tego wpisu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
edukacja.katolicka@gmail.com