Święci Pańscy - kim są?

 „Świętość nie jest przywilejem, zarezerwowanym dla wąskiej garstki wybranych, ale jest obowiązkiem każdego chrześcijanina. Moim i twoim” (Bł. Matka Teresa).

W tekście promocyjnym książki J.D. Watsona: Słowo greckie na każdy dzień roku, mamy opis słowa „hagios” - święty. Poniżej wybór z tego tekstu.

Święty - hagios

Jakże słusznie zauważył Warren Wiersbe: „Żadne inne słowo w Nowym Testamencie nie ucierpiało bardziej aniżeli święty. Współczesny słownik definiuje świętego jako «osobę oficjalnie uznaną [takowym] z powodu świętości jej życia»”. W grece antycznej słowo hagios (G40) oznaczało jednak oddawać cześć bogom lub być poświęconym bogom. Choć termin wywodzi się z pojęć pogańskich, autorzy Nowego Testamentu użyli go w odniesieniu do osoby, która poświęciła się Bogu Jedynemu. Tak rozpoczął swój byt termin święty lub „święty człowiek”. W języku hebrajskim odpowiadające mu słowo oznacza „kogoś lub coś oddzielonego od grzechu”. Apostoł Paweł pisząc pod natchnieniem Ducha Świętego, wyniósł słowo hagios na zupełnie nowy poziom znaczeniowy: oddzielać lub być odłączonym.

Bycie świętym to nie kwestia osiągnięcia czegoś czy dokonania czegoś; to sprawa pozycji. Nie bazuje na tym, co zrobiliśmy, ale kim jesteśmy w Chrystusie. Nie zależy to od naszych wysiłków, ale od Jego łaski. Bez większego ryzyka możemy stwierdzić, że święty (i kryjące się za nim znaczenie) było jednym z ulubionych pojęć używanych przez Apostoła Pawła, ponieważ słowo to występuje w jego listach aż czterdzieści dwa razy.

Poniżej kilka wybranych cytatów z Pisma Świętego zawierające słowo „święci”.

Dz 26,10 Uczyniłem to też w Jerozolimie i wziąwszy upoważnienie od arcykapłanów, wtrąciłem do wiezienia wielu świętych, głosowałem przeciwko nim, gdy ich skazywano na śmierć,

Rz 8,26 Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami.

Rz 8,27 Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wola Bożą.

Rz 15,25 W tej chwili zaś wybieram się do Jerozolimy z posługą dla świętych.

Rz 15,26 Macedonia i Achaja bowiem uznały za stosowne zebrać składkę na rzecz świętych w Jerozolimie.

1 Kor 6,02 Czy nie wiecie, że święci będą sędziami tego świata? A jeśli świat będzie przez was sądzony, to czyż nie jesteście godni wyrokować w tak błahych sprawach?

Słowa mają ogromne znaczenie! Używamy ich przecież każdego dnia. Są nośnikiem naszych myśli, uczuć, postaw, pomysłów, celów, radości, smutków – krótko mówiąc, wszystkiego. A skoro tak bardzo ważne są słowa, jakich używamy na co dzień, o ile większe znaczenie mają te zapisane w Piśmie świętym, pochodzące przecież od samego Boga i kryjące w sobie ogromne bogactwo. Dlatego tak ważne jest, abyśmy zrozumieli każde z nich, łącznie z delikatnymi różnicami, jakie kryją się za doborem znaczeń, którymi kierował się biblijny autor.

Kult świętych sięga początków chrześcijaństwa, jest typowy dla wyznawców zarówno katolicyzmu jak i prawosławia. kult świętych zaspokaja istotne potrzeby duchowe, religijne i społeczne chrześcijan. Nie są to tylko wzory wiary i obyczajności, ale też swego rodzaju pośrednictwo świętych, mających moc wstawienniczą pomiędzy wiernymi a Bogiem.

Święci to osoby, które w swoim życiu charakteryzowały się szczególnym oddaniem dla Boga i człowieka, były głęboko wierzące lub też zginęły męczeńsko w obronie chrześcijaństwa.

W czasach nowożytnych w Kościele upowszechniło się przekonanie, że wszyscy ludzie są wezwani do świętości oraz każdy jest zapraszany do wspólnoty naśladowców Chrystusa.

Stawać się świętym to żyć coraz bardziej w prawdzie, dobru i pięknie. Święty to najpierw ktoś, kto żyje prawdą o sobie, czyli prawdą o swoim powołaniu do stawania się podobnym do Boga. To ktoś, kto używa myślenia po to, by obserwować własne postępowanie i żeby weryfikować, na ile zgodne jest ono z zasadami Ewangelii.

Mamy trzy odniesienia do pobożnego charakteru świętych:

1.

Rz 16,01 Polecam wam Febe, naszą siostrę, diakonisę Kościoła w Kenchrach.

Rz 16,02 Przyjmijcie ją w Panu tak, jak się świętych winno przyjmować. Wesprzyjcie ją w każdej sprawie, w której pomocy waszej będzie potrzebowała. I ona bowiem wspierała wielu, a także i mnie samego.

2.

Ef 4,11 I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami

Ef 4,12 dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego,

3.

Ef 5,01 Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane,

Ef 5,02 i postępujcie droga miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu.

Ef 5,03 O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym,

Ef 5,04 ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym

Impulsem, inspiracją i siłą napędową do świętości jest miłość. Święty to osoba, która iskierkę tego, kim jest Jezus, uczyniła cząstką samego siebie. Nie sprzeciwiała się temu, aby Jezus, który jest naszym Miłosiernym Pasterzem - uczynił nasze grzeszne serca, sercami na Swój wzór. Bóg jest najczystszym źródłem świętości i dlatego zawsze powinniśmy dążyć do jednoczenia się z Jezusem, aby nasz Zbawiciel pomógł nam zostać świętymi. Jest to swego rodzaju komunia miłości oraz dar i zadanie jakie Pan Jezus postawił przed nami grzesznymi ludźmi, abyśmy wykorzystali szansę bycia świętymi i żyli jako dojrzały owoc ludzkiej egzystencji, pełnią człowieczeństwa.

Człowiek święty to człowiek promieniujący dobrem, czyli Bożą miłością. To ktoś związany z Bogiem dosłownie na śmierć i życie, gdyż pewny tego, że Bóg kocha go nieodwołalnie i że od Boga może nauczyć się miłości prawdziwej i mocnej, odważnej i ofiarnej, która nie przemija i nie zawodzi. Święty to także człowiek wrażliwy na piękno. To ktoś piękny w swoim sposobie przeżywania i wyrażania człowieczeństwa. Świętość zaczyna się od wrażliwości na piękno.

Święty ma zawsze pełne zaufanie do Bożego Miłosierdzia i nie zawaha się wtulić w ramiona Jezusa Chrystusa, kiedy tylko uprzytomni sobie, że mógł popełnić jakiś zły uczynek. Im szybciej to zrobimy tym mniej czasu dajemy naszemu wrogowi złemu duchowi na odciągnięcie nas od Boga. Nie wahajmy się ani chwili w przyznaniu się do naszych słabości, Pan nasz jest miłosierny i na pewno nam przebaczy. Każdy grzech jest jak przepaść czy czarna dziura, która tylko czyha, aby nas wciągnąć do wiecznej ciemności.

Rz 6,23 Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Święty o ktoś, kto - podobnie jak Jezus - umacnia ludzi szlachetnych, upomina błądzących, broni się przed krzywdzicielami, publicznie demaskuje ludzi faryzejskich i przewrotnych, a przyjaźń buduje z tymi, którzy - jak św. Piotr - kochają bardziej niż inni. Święty nie jest człowiekiem naiwnym. Nie jest kimś, kto bardziej kocha cierpienie niż Boga i ludzi. Przeciwnie, święty to ktoś, kto wie, że niebo nie jest wspólnotą cierpiących lecz kochających. Także wtedy, gdy za miłość przychodzi płacić wielką cenę cierpienia - jak potwierdza to los Wyśmianej i Ukrzyżowanej Miłości.

Święty to Boży mocarz, którego można zabić, ale którego nie można zastraszyć ani złamać. To ktoś, kto swoim życiem doczesnym oraz swoim sposobem przechodzenia do wieczności potwierdza, że człowieka świętego nic i nikt nie może odłączyć od miłości Chrystusa

Rz 8,35 Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz?

Rz 8,36 Jak to jest napisane: Z powodu Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzez.

Rz 8,37 Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nam umiłował.

Rz 8,38 I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce,

Rz 8,39 ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym

Święty to Boży realista, który w twardej czasem rzeczywistości wybiera drogę błogosławieństwa i życia, podczas gdy w tej samej rzeczywistości wielu ludzi wybiera drogę przekleństwa i śmierci. Święty to ktoś, kim fascynują się ludzie dobrej woli i do kogo z nienawiścią odnoszą się ludzie przewrotni. To ktoś czysty i dobry jak gołębica, a jednocześnie mądry i sprytny jak wąż. To ktoś - na wzór Jezusa - mądrzejszy i sprytniejszy w czynieniu dobra i w komunikowaniu miłości niż ludzie przewrotni sprytni są w czynieniu zła i w komunikowaniu kłamstwa.

Ks. Abp Józef Bilczewski, Metropolita Lwowski, w 1909 roku wydał List Pasterski o świętości. Poniżej przedstawiam obszerne uwspółcześnione fragmenty tego Listu.

Co to jest Święty?

Wielka rzecz - człowiek uczciwy.

Człowiek uczciwy kocha wszystko, co jest dobre, nienawidzi wszystkiego, co złe. Człowiek uczciwy nie popełni złego, choćby czyn jego na zawsze pozostał tajemnicą. Nie dopuści się kłamstwa, choćby mu posłużyło do wyniesienia się. Nie da lekkomyślnie słowa, ale raz danego dotrzyma. Ten, co je otrzymał mówi: jestem spokojny, dał słowo. Nie skrzywdzi nikogo. Odda każdemu, co mu się należy. Obowiązek u niego.... zawsze i wszędzie!

Człowiek uczciwy godzien aby przed nim ugiąć kolana!
 Jeśli człowiek uczciwy kocha dobre, a unika złego dlatego tylko, że mu jego naturalny rozum i wrodzony głos sumienia tak czynić każe, uczciwość jego jest czysto ludzką czyli naturalną.
W chrześcijaństwie ta naturalna uczciwość czyli zgodność czynów z prawem sprawiedliwości, które Stwórca wyrył w sumieniu człowieka, nie wystarcza. Nie dla niej Chrystus stał się człowiekiem, nie dla jej tylko w ludzkości ugruntowania dał się przybić do krzyża. Nam Zbawiciel objawił i nałożył obowiązek uczciwości wyższego rodzaju.

Mt 5,48 Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.

U chrześcijanina poczucie uczciwości musi więc być pełniejsze, delikatniejsze, pobudki działania wyższe, wierność obowiązkom z miłości Pana Boga - bezwzględna. Kto by dzisiaj mówił: „mnie dosyć na uczciwości naturalnej“, ten rozmija się z ostatecznym przeznaczeniem swoim i nie dojdzie do oglądania Boga, jak nie dochodzi na szczyt góry człowiek, który wciąż idzie równą płaszczyzną niższą. Tym mniej dojdzie poza grobem do celu swego ostatecznego człowiek, chcący być uczciwym niezależnie od Pana Boga, czyli ten, który stara się spełnić wszystkie swoje obowiązki względem ludzi a żadnego względem Boga. Wspominam o tym dlatego, ponieważ są ludzie, którzy w swej pysze nie chcą uznać Boga. Tacy ludzie nie mają nawet pełnej uczciwości naturalnej.
Uczciwość ta wyższego rodzaju, która nas chrześcijan obowiązuje, nazywa się nadnaturalną, nie dlatego, jakoby ona uczciwości naturalnej się sprzeciwiała albo ją rugowała z duszy, tylko z tego powodu, że człowiek nie nabywa jej samymi siłami swej natury, ale w pracy do spółki z łaską Bożą. Uczciwość nadnaturalna nie tylko nie sprzeciwia się i nie niszczy uczciwości naturalnej, ale przeciwnie, ona ją podtrzymuje, umacnia, użyźnia, podnosi do potęgi Bożej tak, jak wiara chrześcijańska rozumu nie niszczy, jeno go prześwieca światłością Bożą, powiększa, przebóstwia.
Jak w uczciwości naturalnej tak i w nadnaturalnej różne są stopnie.

Ap 22,11 Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci!

Ap 22,12 Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca.

Ap 22,13 Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec.

Jest mianowicie sprawiedliwość chrześcijańska zwyczajna i druga heroiczna czyli bohaterska. Sprawiedliwość zwyczajna polega na spełnianiu z miłością niezupełnie doskonałą wszystkich przykazań Bożych i kościelnych, przynajmniej obowiązujących pod grzechem ciężkim. Sprawiedliwość bohaterska jest tą samą prawem nakazaną każdemu cnotą chrześcijańską, ale spełnianą w sposób nadzwyczajny, z miłości Boga najdoskonalszej, a nieraz jeszcze pomnożoną wypełnieniem doskonałym rad ewangelicznych. Objaśnię rzecz przykładem. Gdy wszyscy obowiązani jesteśmy nieść pomoc ubogiemu choremu, człowiek posiadający sprawiedliwość w stopniu bohaterskim, okrywa biednego własnym płaszczem, daje mu własne obuwie, całuje jego rany, bo w nich widzi rany Jezusowe. Gdy wszyscy jesteśmy obowiązani mówić prawdę - chrześcijanin - bohater posuwa tę cnotę tak daleko, że gdy spostrzeże, iż przez zapomnienie zataił przed zbójcami kilka sztuk złota, woła ich później, aby i resztę wzięli.
W ten sposób doszliśmy do pojęcia świętości.
Co więc jest Święty?
Święty, to najdoskonalszy uczciwy człowiek a zarazem najdoskonalszy chrześcijanin.

Mówimy: najdoskonalszy uczciwy człowiek, bo chrześcijanina jego wiara nie dyspensuje (zwalnia) od żadnej cnoty naturalnej. Obowiązany on wszystko lepiej robić niż niechrześcijanin. Jeśli ktoś nie jest w całej prawdzie doskonałym człowiekiem, nie jest też doskonałym chrześcijaninem. Święty posiada tedy uczciwość naturalną i nadnaturalną czyli wszystkie cnoty w stopniu najwyższym, heroicznym, bohaterskim.
Ponieważ chodzi tu o sprawę największej wagi, ponieważ wielu ludzi ma o świętości pojęcie błędne, a przynajmniej niedokładne, rozważymy rzecz tę jeszcze głębiej.
I tak mniemają niektórzy, że świętość polega na ciągłej modlitwie, na ciągłym wysiadywaniu w kościele, na ostrych postach i ubiczowaniach ciała. Tymczasem modlitwa, umartwienie ciała i wszystkie inne praktyki religijne są tylko środkiem do nabycia świętości, ale same nie tworzą świętości.
Inni myślą, że do świętości przede wszystkim potrzebne są cuda i dodają, że Świętych tylko podziwiać się musi, ale naśladować ich niepodobna. I to zapatrywanie jest mylne. O Matce Syna Bożego Księgi święte nie zapisały ani jednego cudu, a przecież jest Ona Najświętszą z Świętych! Ani jednego cudu nie uczynił św. Jan Chrzciciel.

J 10,41 Wielu przybyło do Niego, mówiąc, iż Jan wprawdzie nie uczynił żadnego znaku, ale że wszystko, co Jan o Nim powiedział, było prawdą.

Nie pozostawił też po sobie pamięci cudów święty Augustyn, św. Jan Chryzostom. Kościół domaga się ich dopiero w nowszych czasach jako warunku, gdy chodzi o kanonizację czyli o przyznanie komuś czci publicznej na ołtarzach. A i w tym przypadku sędziowie, badający życie sługi Bożego, szukają w nim najpierw i przede wszystkim cnót nadzwyczajnych, a dopiero gdy te są stwierdzone i najzupełniej pewne, przystępują do rozpatrywania przypisywanych mu cudów. Innymi słowy: nie są konieczne do świętości cuda zewnętrzne, jak uzdrowienie za przyczyną Świętego chorych, wskrzeszenie umarłych, ale za to są niezbędne cuda, które spełniają się we wnętrzu duszy, cuda cnoty, cuda wiary, nadziei, cuda miłości Boga, cuda zaparcia się siebie i co nie mniej ważne, cuda poświęcenia się dla bliźnich, cuda wierności w spełnianiu codziennych obowiązków stanu i to stale i to aż do ostatniego tchu życia. To spełnianie z nadzwyczajną wiernością zwyczajnych obowiązków stanu, tworzy nawet zawsze podwalinę świętości u każdego sługi Bożego.
Dwa tedy są główne znaki, po których na pewno można poznać Świętego: najdoskonalsza miłość Boga i bezmierne ukochanie bliźniego przez niesienie mu wszelakiego dobra z miłości Boga a przede wszystkim przez troskę o zbawienie jego duszy. Miłość ku Bogu nie może bowiem próżnować; jej sprawdzianem i miarą są zawsze czyny. Im miłość większa, doskonalsza, tem czyni więcej. Każdy święty rozumiał też i czuł to w stopniu najwyższym, że bliźni na to został mu dany, żeby na nim mógł dowieść swojej miłości ku Bogu. „Kiedy nie mam możności oddawać przysługi, jakbym pragnęła, Dobru Najwyższemu, mawiała św. Katarzyna ze Sieny, to całe moje szczęście znajduję w tem, że mogę służyć bliźniemu, umiłowanemu przez Pana Boga.“ I znowu: „Ach, Panie, czy ja mogę żyć spokojnie, dopóki choćby jedna dusza, stworzona na Twoje podobieństwo, pozostaje w niebezpieczeństwie zbawienia? Czyby nie lepiej było, aby wszystkie zostały uratowane, a ja sama poniosła kary piekła z jedynym zastrzeżeniem, żebym Cię tam miłować mogła?“ Działanie jest właśnie najgórniejszym punktem życia Świętego. Każdy z nich uprawiał królową nauk i sztukę sztuk - moralne udoskonalenie własne i drugich. Święci są tym samem najszlachetniejszymi krzewicielami oświaty, kultury, jeśli przez kulturę rozumiemy to, co stanowi jej szczyt i prawdziwe szczęście ludzkości - wiedzę prawdziwą, opromienioną wszelaką cnotą prywatną i publiczną.
Święci zajmują przeto pełnym prawem miejsce w szeregu ludzi najbardziej zasłużonych dla świata. Oni są najwonniejszym kwiatem, najpiękniejszym owocem na drzewie ludzkości, oni jej największą chlubą, ozdobą. Nie myślę ja w niczym uwłaczać ludziom wielkiego geniuszu. Wszak wielu z nich za otrzymanych pięć talentów, wróciło Panu Bogu dziesięć. Ale jeśli Świętych porównamy z tymi ludźmi, w sądzie świata wielkimi - nie mówiąc już o owych „nadludziach“ i półbogach, których wielkość spoczywała przede wszystkim w intrygach i kłamstwach, których aureola ulepiona z błota moralnego, których podnóże posągu zbudowane z czaszek ludzkich, z łez, z krwi i krzywd całych narodów - jeśli Świętych zestawimy z ludźmi nawet prawdziwie wielkimi zasługą świecką, to Święci na tym zestawieniu nie tracą, raczej zyskują. Albowiem u ludzi wielkich trzeba najczęściej poetę, uczonego męża stanu, wodza, artystę odróżnić od człowieka i żeby móc z całym wewnętrznym zadowoleniem uczcić geniusz, talent, musi się rzucić zasłonę na jego stronę moralną. Gdybyśmy tego nie uczynili, gdybyśmy wejrzeli w głąb ich życia codziennego, w ich pobudki działania, gdybyśmy widzieli, jak oni małymi byli w cierpieniu, w niepowodzeniu - cześć, którą ich darzymy zamieniłaby się nieraz w niesmak, a podziw - w pogardę.
Rzecz znana, że także nie każdemu Świętemu życie całe płynęło równym torem. „Gdy u jednego łaska Boża zeszła zaraz od świtu jego dziecięctwa, jak jutrzenka pogodnie i porastała wciąż w silniejsze blaski aż do pełności południa życia, to innego młodość była zamglona upadkami, nieraz ciężkimi, których chmury światło łaski Bożej dopiero stopniowo rozpędziło.“ Ale też prawda, że gdy taki Święty raz powziął wstręt do grzechu a smak ku cnocie, już więcej nie służył krwi i ciału, już taki sam był na co dzień jak i na święto, w ścianach swej izdebki i na placach publicznych, taki sam w szczęściu jaki w cierpieniu, cały z jednego bloku, cały z jednego metalu z najczystszego złota i już tylko coraz świętszy. Święty nic nie traci w oczach współbraci, którzy mają szczęście patrzeć nań co dzień, obcować z nim z bliska, bo Święty nic nie potrzebuje zakrywać. Gdzie Święty stąpi tam dom, klasztor, parafia, diecezja odmienią swe oblicze.
Mamy tedy odpowiedź na pytanie; „co to jest Święty?“ A z niej już wniosek prawidłowy, że jeśli komu po Bogu należy się od ludzkości cześć religijna, to Świętym Kościoła katolickiego dla ich uczciwości nadzwyczajnej, dla ich cnót chrześcijańskich bohaterskich czyli heroicznych. Cześć ta jest też obowiązkiem ludzkim, obywatelskim, religijnym.

Na czym polega cześć Świętych?

Cześć Świętych spełnia się trzema aktami:

Pierwszy, to uznanie ich nadnaturalnej bohaterskiej cnoty, zasługi, wysławianie tej cnoty pieśnią, poezją, uroczystościami kościelnymi, pielgrzymowaniem do ich grobu, uchylaniem czoła przed ich relikwiami, obrazami.
Drugi akt, to naśladowanie Świętych. Nie chcę przez to powiedzieć, że każdego Świętego wolno i trzeba w każdym jego czynie naśladować. Nie. Każdy człowiek ma do spełnienia osobne obowiązki stanu, których mu pod utratą zbawienia zaniedbać nie wolno, a które nie dadzą się umieścić w życie każdego Świętego. Wolno np. naszym zakonnicom Franciszkankom Sakramentkom przeklęczeć za wzorem błogosławionej Małgorzaty Maryi prawie cały dzień w adoracji Przenajświętszego Sakramentu, nie wolno tego matce rodziny. Każdy z nas może jednak i powinien naśladować każdego Świętego w zwalczaniu swojego samolubstwa, w umiłowaniu prawdy, w doskonałej jego miłości Boga i bliźniego.
Trzecia istotna część składowa czci Świętych, to wzywanie ich pomocy w modlitwach prywatnych i publicznych, w pacierzach kapłańskich, we Mszy świętej odprawianej na ich pamiątkę.
Wszystkie te trzy akty muszą zawsze być złączone. Jeden bez drugiego nie wystarcza. Jeśli brak choćby jednego, cześć Świętych jest wadliwa, ułomna, niedostateczna.
Wszystkie te trzy akty tj.: uznanie bohaterskiej cnoty Świętego, naśladowanie jego życia, modlitwa do niego - mają najgłębsze uzasadnienie w rozumie, w sercu człowieka, w nadprzyrodzonym objawieniu Bożym.

Cóż bowiem innego, jeśli nie wspólny instynkt, rozum, serce skłaniały ludzkość wszystkich czasów do zgodnego wychwalania, uwielbiania talentu, geniuszu, zasługi, prochów wielkich ludzi? Ludzkość czuje, że sławiąc ludzi zasłużonych, sławi, czci prawdę, piękno, dobro - sławi w najlepszych swoich przedstawicielach siebie, dźwiga siebie ku czystym, górnym przestworzom światła, poświęcenia, cnoty. Cześć zaś religijna Świętych z tych samych wypływa głębin rozumu i serca opromienionych jeszcze światłem wiary. Święci są bowiem, jak widzieliśmy bohaterami cnoty. Święci złożeni są z samej cnoty. Wielu z nich łączyło z cnotą także geniusz, oddany w posługę dziełom, walkom i zwycięstwom cywilizacji. Święci, to najwybrańsze naczynia łaski, przez które Bóg uwielbił w świecie Siebie, a przez które wielkie uczynił rzeczy dla ludzkości.
Ubliża nieraz Bogu a nawet rozumowi ludzkiemu świecka cześć oddawana wielkim, czy tak zwanym wielkim ludziom, gdy się ich mianowicie ceni nad godziwą stworzeniu miarę i ponad rzeczywistą zasługę, gdy się przemilcza, albo, co gorsza pochwala ich niedostatki moralne, a jeszcze bardziej, gdy się sławi ich geniusz a pomija, wyklucza Boga, dawcę talentu.
Nie ubliża zaś Panu Bogu wysławianie cnót, zasług Świętych, lecz przeciwnie potęguje ono, umacnia wiarę w Boga, cześć Jego i miłość ku Niemu. My katolicy bowiem czcimy Świętych nie dla nich samych i bez względu na Pana Boga, ale zawsze z wdzięczną myślą, że to Bóg łaskawością swoją doprowadził ich na wyżyny świętości. Innymi słowy: Cześć nasza nie zatrzymuje się na samym świętym, ale wznosi się ostatecznie zawsze do Pana Boga. W tej też myśli umieściłem na czele tego orędzia słowa: „Królowi wieków nieśmiertelnemu i niewidzialnemu samemu Bogu cześć i chwała na wieki wieków.“
 Rozumna też rzecz naśladować Świętych.
Człowiek potrzebuje wyższego wzoru, potrzebuje ideału, w którym by widział urzeczywistnioną moralną doskonałość w całej pełni. Ideał taki rzuca iskry w duszę, ogrzewa serce, zapala, porywa wolę.
Największy ideał człowiek ma w Panu Bogu i Chrystusie Jego. Ale człowiek potrzebuje też ideału ludzkiego, wzoru doskonałego z własnego zakresu życia, ideału, który by nosił takie samo słabe ciało co my, który by był przechodził podobne walki wewnętrzne, jakie my przechodzimy, a mimo to odniósł bohaterskie zwycięstwo nad sobą, nad światem, nad szatanem.
Takim ideałem stworzonym są właśnie Święci.
I znowu nie ubliżamy Panu Bogu, naśladując Świętych, bo naśladujemy ich tylko o tyle, o ile są odbiciem, promieniem doskonałości Bożych i tylko dlatego, że są doskonałymi żywymi obrazami Pana Boga. Boga więc samego naśladujemy, naśladując Świętych jego. Rozumna wreszcie rzecz modlić się do Świętych, orędownictwu ich się polecać, wzywać ich pomocy.
Święci wiedzą bowiem o naszych potrzebach. Znają je, bo patrzyli na nie za swego życia na ziemi. A w Niebie się nie zapomina. Widzą też nasze potrzeby w Panu Bogu jak w zwierciadle. Oni nas też kochają, bo swą miłość, swe serce, które dla cierpień ludzkości na tej łez dolinie tak gorąco biło, wzięli z sobą do nieba. Miłość ich dzisiaj w niebie stała się nawet jeszcze szlachetniejszą, hojniejszą, ofiarniejszą. Chcą nam więc pomóc. A że mogą pomóc czytamy w liście św. Jakuba, Apostoła:

Jk 5,16 Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego,

byście odzyskali zdrowie. Wielka moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego.

Święci więc pomagają i ratują nas w potrzebie, byleśmy się do nich uciekali, bo oni są Boga przyjaciółmi, bo oni Panu Bogu za życia swego nic nie odmawiali.
Modlitwa do Świętych nie czyni ujmy Bogu, bo On sam zarządził, żebyśmy szli do Niego przez Świętych Jego.

Hi 42,08 Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob”.

Modlitwa do Świętych nie oznacza też braku ufności w Bogu, tylko jest wyrazem niedowierzania słabości naszej. Pięknie Skarga tłumaczy, jak to nasze modlitwy przechodząc przez ręce Świętych, rosną w skuteczność. „Święci więksi i zacniejsi u Pana Boga niźli my. A im się kto zacniejszy korzy i modli, tem więcej czci tego, przez którego prosi. Większa cześć Chrystusowi, gdy się z nami Święci jego korzą i przezeń nam dobra wszelakie jednają. Oni starsi bracia na dworze królewskim, my tu młodsi na ziemi. A jako gdy się dwaj bracia zmówią: ja będę w domu orał, a ty jedź na dwór królewski; co ja zarobię, a ty wysłużysz: dzielić się równo będziemy. Tak i my tę zmowę ze Świętymi, z bracią naszą mamy. Oni więcej wysłużyli u wielkiego Króla, niźli my w roli wygrzebali, a jednak w równy dział idziemy.“
Wzywanie orędownictwa Świętych nie ubliża też pośrednictwu jedynego wielkiego Pośrednika między Bogiem a ludźmi - Jezusowi Chrystusowi. Pięknie powiada znowu Skarga: „Różne jest pośrednictwo Chrystusowe do Boga od modlitwy Świętych za nami. Sam Chrystus jest pośrednikiem do zbawienia i odkupienia; Święci tylko są do modlitwy wspólnej z nami. Trzy są strony: Bóg zagniewany, Chrystus przepraszający, a człowiek się korzący i proszący. Bóg jest, którego prosimy; Chrystus przez którego prosimy, a ludzie i Święci, którzy z nami proszą. Jakaż tu krzywda jest Chrystusowemu pośrednictwu, gdy do Niego i przez Niego ze Świętymi idziemy?“
Wierzymy więc, że Święci nic nam nie mogą pomóc mocą własną. Każda ich łaska dla duszy naszej czy ciała otrzymana, jest zawsze łaską samego Boga. Cuda Świętych są zawsze cudami Pana Boga, które On przez nich jako przez Swoje narzędzia działa. Modlitwa do Świętych ostatecznie jest zawsze modlitwą do Pana Boga.

W ten sposób Kościół katolicki pojmuje cześć religijną, oddawaną Świętym w wysławianiu i naśladowaniu ich cnót w modlitwie do Nich, w szukaniu u Nich pomocy.
Tak pojęta cześć Świętych jest też wielkiego znaczenia i pożytku pod względem religijnym, moralnym, społecznym.
Twierdzenie to nie potrzebuje dłuższego uzasadnienia.
Podstawę prawdziwej kultury, prawdziwego postępu a nawet siły fizycznej u jednostki, rodzin, narodu, stanowi przede wszystkim cnota, prawość w obyczajach prywatnych i publicznych. Dlatego też każda szkoła, każda instytucja wychowawcza i całe społeczeństwo powinno za najwyższy swój obowiązek uważać moralne udoskonalenie swoich jednostek.
Cześć zaś Świętych właśnie całą swoją istotą umoralnia, doskonali, pomnaża cnotę. Cześć Świętych przysparza Świętych. Dobre bowiem, jak i złe bywa zaraźliwe. I niepodobna szczerze, serdecznie obcować czas dłuższy ze Świętymi w rozważaniu ich cnót bohaterskich i w modlitwie do Nich a nie doznać na sobie skutków tej błogiej zarazy.
Katolicy tedy czci Świętych wstydzić się nie potrzebują. Jest ona w swej teorii i praktyce - jak cała nasza święta religia, najwyższym rozumem - bo najwyższy rozum cnota!
Najwyższym nie rozumem jest tym samym odrzucanie czci Świętych. Kto odrzuca cześć Świętych, kto mówi: nie potrzebuję Świętych, mnie Bóg wystarcza, ja sobie wprost i bez pośredników załatwiam u Pana Boga moje sprawy, ten kończy zwyczajnie na najgorszym, bo na myśli: nie potrzebuję Boga, ja sam sobie wystarczam, ja sam sobie Bogiem. A to już grób cnoty, to już śmierć moralna jednostki i narodu.
Świętych nawet nigdy dosyć uczcić nie można!

Kościół katolicki wychował Świętych ze wszystkich stanów: Świętych z celi klasztornej, z ognisk domowych, z pałaców, z warsztatów, z chat wiejskich, świętych królów, królowe, świętych Papieży, Biskupów, Kapłanów, świętych sędziów, nauczycieli, lekarzy, świętych rolników, żołnierzy, rzemieślników, sługi. Nie poprzestając na obfitym dorobku z czasów minionych, wciąż stara się powiększyć liczbę Świętych. Praca ta Kościołowi się też udaje, bo co roku wynosi on kogoś na ołtarze w dowód, że nauka jego jest święta, że sakramenty jego są święte, że ofiara z Ciała i Krwi Boga - Człowieka nie idzie w nim na marne, że tym samym jest on jedynym, świętym Kościołem Chrystusowym.

Jedni ze Świętych świecą niby wielkie gwiazdy na duchowym firmamencie Kościoła; ich imiona są głośne na świat cały. Inni przypominają raczej owe jasne pyłki na niebie, które zwą się drogą mleczną. jeszcze inni - a tych liczba jest największa, w pokorze swej zasłonili się całkowicie przed oczyma ludzkimi, znani tylko Bogu.
Każde serce katolickie wie, że pierwsze miejsce wśród Świętych zajmuje ta, którą pozdrawiamy imieniem „Jutrzenki rannej.“ Maryja bowiem nie tylko jest Źródłem kwi Jezusowej, ale też łaski pełna, odbija najlepiej w swym życiu świętość Chrystusową, Jego cierpienie, Jego zaofiarowanie się za ludzkość. Tuż obok Niej stoi św. Józef - najświętszy z mężczyzn. Oboje najściślej włączeni w dzieło odkupienia, oboje, niby dwaj cherubini nachyleni wciąż nad Arką Nowego Testamentu, nad Jezusem, w trosce o chleb dlań doczesny, w adoracji, w modlitwie do Niego.
Pociechą wielką jest dla każdego katolickiego serca polskiego, że wśród Świętych Kościoła Chrystusowego znajduje się sporo imion polskich. Dla świętego Wojciecha, Stanisława Biskupa, Stanisława Kostki, Kazimierza, Jana Kantego, Kościół nazwał Polskę „matką Świętych.“ Z powodu nich zażywamy szacunku wśród wszystkich ludów katolickich. „Bo jako z liczby i rodzaju owoców sądzimy o żyzności ziemi i dobroci szczepu, który owoce wydał, tak też z liczby wielkich naszych Świętych sądzi świat katolicki o wewnętrzne] wartości narodu.“ Więcej jeszcze mamy takich Męczenników, Dziewic, Wyznawców, którzy - z żalem to mówimy - z naszej tylko winy nie dostąpili jeszcze czci i w całym Kościele Chrystusowym. Wspomnę tylko błogosławioną Jadwigę, Salomeę, Bronisławę, Kunegundę, błog. Władysława z Gielniowa, błog. Giedrojcia, Kazimierczyka, Bonera, Szymona z Lipnicy, Jana z Dukli, Andrzeja Bobolę.

Świętych dzielimy na dwie klasy: Męczenników i Wyznawców. Królową wszystkich Świętych jest Maryja.
Męczennikami są ci, którzy wiarę w Jezusa Chrystusa własną krwią poświadczyli, dlatego też nazywamy ich krwawymi świadkami. Ci przez swą stałość w wyznawaniu wiary, przez chętne znoszenie najsroższych mąk zdobyli koronę niebieską, szczęśliwość wieczną. Krew ich była niejako nasieniem, z którego ustawicznie nowi chrześcijanie wyrastali. Przewodnikami Męczenników są święci Apostołowie, czyli Posłańcy, albowiem Boski Zbawiciel wysłał ich na świat, aby opowiadali Ewangelię. Do Męczenników można jeszcze i tych zaliczyć, którzy choć nie ponieśli śmierci dla Chrystusa, ale wycierpieli wielkie męki, wygnania na odludne i dzikie pustynie, okaleczenia członków, utratę dóbr doczesnych i inne ponieśli straty.

„Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, samemu Bogu cześć i chwała na wieki wieków”.

We Lwowie 11. lutego w święto Objawienia w Lourdes N. Panny Marji Niepokalanie Poczętej.

Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki do Polski w dniu 18 sierpnia 2002 roku na krakowskich Błoniach podczas mszy beatyfikacyjnej Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, Jana Beyzyma, Jana Balickiego oraz Sancji Janiny Szymkowiak mówił o miłości miłosiernej, o tym, że świętość to miłość:

 „Świat potrzebuje tej miłości. Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdaje się zatracać w mysterium iniquitatis (tajemnicy zła). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji - cywilizacji miłości.
To orędzie Kościół pragnie niestrudzenie głosić nie tylko żarliwym słowem, ale także gorliwą praktyką miłosierdzia. Dlatego też nieustannie wskazuje na przykłady tych, którzy w imię miłości Boga i człowieka "szli i owoc przynosili". Dziś dołącza do nich czworo nowych błogosławionych. Różne były czasy, w których żyli, różne były ich osobiste dzieje. Jednak jednoczy ich ten szczególny rys świętości, jakim jest oddanie sprawie miłosierdzia”.

Świętość jest bardzo wyraźnym pokazaniem tego, co w życiu człowieka było od samego początku zamiarem Bożym a mianowicie człowieka jako obrazu Boga, który jest samą miłością i który tę miłość zaszczepił również człowiekowi.

Święci są ciałem Chrystusa ze względu na swoją relację z Chrystusem, chrześcijanami tworzącymi Kościół Święty. Wszyscy chrześcijanie są postrzegani jako święci, są również tymi, którzy są powołani, aby być świętymi, aby ich codzienne życie coraz bardziej dopasowywało się do pozycji, którą mają w Królestwie Chrystusowym. Apostoł Narodów tak pisał:

1 Kor 1,01 Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat,

1 Kor 1,02 do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświeceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego [Pana].

Dzieci też mają swój udział w identyfikowaniu świętych.

Kto to jest Święty? Pytacie dzieci

Święty – to ten, co do Nieba leci

Kocha Pana Boga, bliźniemu pomaga

Ważna dla niego jest każda sprawa

Święty to taki, co życie oddaje

Wiary swej broniąc, się nie poddaje

Woli swe życie doczesne na Ziemi

Na wieczne czasy w Niebie zamienić

Święty śladami idzie Jezusa

Pełna miłości jest jego dusza

Skromny, pobożny i cierpliwy

Pragnie by inni byli szczęśliwi

Ty tak, jak Święty dziel się tym, co masz

Dobrymi uczynkami drogę swoją znacz

A może kiedyś zostaniesz przyjęty

I pójdziesz w orszaku Wszystkich Świętych

Autor: Agata Dziechciarczyk (2015)

Bibliografia

Kowalczyk M. (2012), Modlitewnik Matki Kościoła, Poznań: Wydawnictwo Flos Carmeli.

Martyrologium Kościoła Rzymskiego (1591), Kraków: Piotrkowczyk, Andrzej

Praca Zbiorowa (2002), Pismo Święte Nowego i Starego Testamentu, Częstochowa: Wydawnictwo Paulinianum.

Rzymskie Martyrologium, Czytania na każdy dzień roku, (1910), Mikołów - Warszawa: Nakładem K. Miarki, Sp. z ogr. Por.

Abp Józef Bilczewski (1924) Listy Pasterskie, t. 2-3, Lwów: Nakładem Towarzystwa „Bibljoteka Religijna”

Ks. Piotr Skarga T.J. i inni (1910), Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku, Mikołów - Warszawa: Nakładem Karola Miarki.

Watson J.D. (2017), Słowo greckie na każdy dzień roku, Warszawa: Oficyna Wydawnicza VOCATIO.

Źródła internetowe:  www.vatican.va https://opoka.org.pl/ www.niedziela.pl, www.katolik.pl, www.brewiarz.pl www.liturgia.wiara.pl www.katolicki.net www.biblia.info.pl www.faustyna.pl www.kapucyni.pl www.jezuici.pl www.pijarzy.pl www.gosc.pl  

Kod QR do tego wpisu

 

Ten link przenosi na górę strony

Rok 2021 - Jubileuszowym Rokiem Świętym Compostelańskim

 Jk 3,13 Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością właściwą mądrości!

Jk 3,14 Natomiast jeżeli żywicie w sercach waszych gorzką zazdrość i skłonność do kłótni, to nie przechwalajcie się i nie sprzeciwiajcie się kłamstwem prawdzie!

Jk 3,15 Nie na tym polega zstępująca z góry mądrość, ale mądrość ziemska, zmysłowa i szatańska.

Jk 3,16 Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek.

Jk 3,17 Mądrość zaś [zstępująca] z góry jest przede wszystkim czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy.

Jk 3,18 Owoc zaś sprawiedliwości sieją w pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój.

Każdy rok, w którym uroczystość św. Jakuba Apostoła (25 lipca) wypada w niedzielę, obchodzony jest w Santiago de Compostela jako rok święty (Ano Santo Compostelano), jako - Rok łaski i przebaczenia, upamiętniający męczeństwo św. Jakuba Starszego Apostoła, tak jest i w roku 2021 kiedy to od 1 stycznia w Kościele rozpoczyna się jubileuszowy Rok Jakubowy.

Jest to czas szczególny dla całej Drogi św. Jakuba w Europie – także Drogi w Polsce.

W związku z tegorocznym Rokiem Jakubowym, Penitencjaria Apostolska udziela odpustu zupełnego wszystkim wiernym, którzy od dnia 31 grudnia 2020 r. aż do dnia 31 grudnia 2021 r., odrywając się w duchu od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawiedzą w formie pielgrzymki kościół stacyjny (są to kościoły pod wezwaniem św. Jakuba Starszego na Szlakach wyznaczonych i zatwierdzonych przez Sekretariat Drogi Św. Jakuba w Santiago) i pobożnie wezmą tam udział w obchodach jubileuszowych, lub przynajmniej przez odpowiednio długi czas pozostaną na pobożnym rozmyślaniu, kończąc je Modlitwą Pańską, Wyznaniem Wiary oraz wezwaniami do Najświętszej Maryi Panny i Świętego Jakuba Większego, Apostoła. Poprzez sieć Kościołów stacyjnych stworzona ma być więź pielgrzymów w kościołach pw. św. Jakuba Apostoła na Szlakach prowadzących do grobu św. Jakuba w Santiago. W Polsce mamy ponad 6000 km "Dróg św. Jakuba", przy których znajduje się ponad 80 kościołów parafialnych pw. św. Jakuba. Jednak tylko połowa z nich jest zaangażowana w duszpasterstwo pielgrzymów na Camino, stąd nie wszystkie znalazły się na liście kościołów stacyjnych

Osoby w podeszłym wieku, chorzy oraz wszyscy, którzy z ważnej przyczyny nie mogą opuścić domu, mogą w równym stopniu uzyskać odpust zupełny, wzbudziwszy w sobie niechęć wobec jakiegokolwiek grzechu oraz intencję wypełnienia, skoro tylko będzie to możliwe, trzech zwyczajnych warunków, jeśli przed jakimkolwiek obrazem Świętego będą się łączyć duchowo z obchodami jubileuszowymi, poleciwszy miłosierdziu Bożemu swoje modlitwy, cierpienia lub niedogodności własnego życia.

Pod poniższymi adresami znajduje się interaktywna mapa Kościołów Stacyjnych Roku Świętego Compostelańskiego 2021 w Polsce ustanowionego dekretem Penitencjarii Apostolskiej

https://www.google.com/maps/d/viewer?mid=1t1v4TyFhV27NPWUH1tmG6Sv7RGUv7Hxl&fbclid=IwAR03p0Axa46gLczICBo_Z9qqg5cUNTjKsgfU7R3awZFTOlIIbHUFGtGVp1I&ll=51.40404147266119%2C19.48425502499998&z=7

Więcej wiadomości o Roku Świętym 2021 Compostelańskim, można znaleźć w Internecie na stronie Archidiecezji Santiago de Compostela, pod adresem:

https://anosantocompostelano.org/pl/

Poniżej podaję najważniejsze informacje na temat Świętego Jakuba Starszego Apostoła.

Św. Jakub Większy (Starszy) Apostoł (nazywany tak w odróżnieniu od św. Jakuba Mniejszego Apostoła, syna Alfeusza należącego do grona wybranych później Apostołów), syn Zebedeusza i Salome, brat Jana Ewangelisty, inaczej nazywany jako Jakub Pielgrzym lub Jakub z Composteli (Hiszpania), lub „synem gromu”, przydomek ten ze względu na ich porywisty charakter nadał jemu i jego bratu Janowi sam Jezus, zaś w Hiszpanii znany jako Santiago Mayor. Urodził się w 5 r. p.n.e. w miejscowości Betsaida, nad jeziorem Galilejskim, leżącym w pobliżu Jerozolimy i Kafarnaum.

Mk 3,16 Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr;

Mk 3,17 dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu;

Jakub i Jan  jako pierwsi po Apostole Andrzeju i Apostole Piotrze, zostali powołani przez Chrystusa do służby apostolskiej. Było to w momencie, gdy byli zajęci łowieniem ryb w Jeziorze Galilejskim, o czy wspominają w Ewangeliach zarówno św. Marek jak i św. Mateusz.

Mk 1,19 Idąc dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci.

Mk 1,20 Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.

Mt 4,21 A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał.

Mt 4,22 A oni natychmiast zostawili lodź i ojca i poszli za Nim.

Jakub był jednym z najbliższych uczniów Jezusa oraz naocznym świadkiem wielu Jego cudów, jak: uzdrowienie kobiety z choroby upływu krwi czy wskrzeszenie córki Jaira o czym możemy przeczytać w Ewangelii św. Marka oraz św. Łukasza:

Mk 5,21 Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem.

Mk 5,22 Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie:

Mk 5,23 ”Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła”.

Mk 5,24 Poszedł wiec z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał.

Mk 5,25 A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała

od różnych lekarzy

Mk 5,26 i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej.

Mk 5,27 Słyszała ona o Jezusie, więc przyszła od tyłu, miedzy tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza.

Mk 5,28 Mówiła bowiem: ”Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”.

Mk 5,29 Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości.

Mk 5,38 Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia,

Mk 5,39 wszedł i rzekł do nich: ”Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi”.

Mk 5,40 I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało.

Mk 5,41 Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: ”Talitha kum”, to znaczy: ”Dziewczynko, mówię ci, wstań!”

Mk 5,42 Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia.

Łk 8,51 Gdy przyszedł do domu, nie pozwolił nikomu wejść z sobą, oprócz Piotra, Jakuba i Jana oraz ojca i matki dziecka.

Łk 8,52 A wszyscy płakali i żałowali jej. Lecz On rzekł: ”Nie płaczcie, bo nie umarła, tylko śpi”.

Łk 8,53 I wyśmiewali Go, wiedząc, że umarła.

Łk 8,54 On zaś ująwszy ją za rękę rzekł głośno: ”Dziewczynko, wstań!”

Łk 8,55 Duch jej powrócił, i zaraz wstała. Polecił też, aby jej dano jeść.

Jakub był także obecny w czasie Przemienienia Jezusa na górze Tabor:

Mt 17,01 Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno.

Mt 17,02 Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło.

Mt 17,03 A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim.

Mt 17,04 Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: ”Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”.

Mt 17,05 Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: ”To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!”

Mt 17,06 Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.

Mt 17,07 A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: ”Wstańcie, nie lękajcie się!”

Jakub był również świadkiem podczas modlitwy Chrystusa przed Drogą Krzyżową w ogrodzie Getsemani:

Mk 14,32 A kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: ”Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem będę się modlił”.

Mk 14,33 Wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę.

Porywisty charakter Jakuba i jego brata Jana objawił się m.in. wtedy, kiedy prosili Chrystusa, aby rozkazał, by ogień zniszczył wieś samarytańską, czy też w ich prośbie do Jezusa, aby pozwolił im zasiąść po Jego prawicy i lewicy:

Łk 9,51 Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy

Łk 9,52 i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt.

Łk 9,53 Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy.

Łk 9,54 Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: ”Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?”

Łk 9,55 Lecz On odwróciwszy się zabronił im.

Mk 10,35 Wtedy zbliżyli się do Niego synowie Zebedeusza, Jakub i Jan, i rzekli: ”Nauczycielu, chcemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy”.

Mk 10,36 On ich zapytał: ”Co chcecie, żebym wam uczynił?”

Mk 10,37 Rzekli Mu: ”Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie”.

Mk 10,38 Jezus im odparł: ”Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?”

Mk 10,39 Odpowiedzieli Mu: ”Możemy”. Lecz Jezus rzekł do nich: ”Kielich, który Ja mam pić, pić będziecie; i chrzest, który Ja mam przyjąć, wy również przyjmiecie.

Mk 10,40 Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których zostało przygotowane”.

Po Zmartwychwstaniu Jezusa i Jego Wniebowstąpieniu o wszystkich dwunastu Apostołach możemy przeczytać w Dziejach Apostolskich, kiedy wraz z innymi Jakub został napełniony Duchem Świętym w dniu Pięćdziesiątnicy:

Dz 2,01 Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy (12 apostołów) razem na tym samym miejscu.

Dz 2,02 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali.

Dz 2,03 Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.

Dz 2,04 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Św. Jakub brał udział w tworzeniu pierwszych wspólnot chrześcijańskich, gorliwie nauczając ludzi o Jezusie jako Mesjaszu Zbawicielu świata. Z różnych przekazów wynika, że był też pierwszych biskupem Jerozolimy. W czasie burzliwych dyskusji z faryzeuszami i uczonymi w piśmie wygłaszał płomienne mowy, w których udowadniał, że są oni ślepi na prawdziwe Słowo Boże. Wielu w czasie takich spotkań nawracało się, akceptowało naukę o Jezusie Chrystusie i przyjmowało chrzest święty.

Wszystkie te działania podważające dotychczasową naukę o przyjściu Mesjasza bardzo nie podobały się władcom żydowskim, którzy go oskarżyli do Heroda Agryppy I (37-44) króla Betanii, Galilei i Judei, doprowadzając do skazania św. Jakuba na śmierć. Wyrok został wykonany w 44 roku w Jerozolimie. Św. Jakub był pierwszym apostołem, który poniósł śmierć za wiarę. Został pochowany w Jerozolimie.

W jaki sposób św. Jakub poniósł śmierć dowiadujemy się z Biblii:

Dz 12,01 W tym także czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła.

Dz 12,02 Ściął mieczem Jakuba, brata Jana,

Śmierć poprzez ścięcie mieczem jest opisana w Biblii jako jedynego apostoła spośród wszystkich dwunastu, który poniósł taką śmierć. Z utrwalonej cerkiewnej tradycji dowiadujemy się, że św. Jakub przed ścięciem ucałował swojego kata, który tak był tym gestem wzruszony, że sam nawrócił się, przypłacając to jednak następnie swoją męczeńską śmiercią.

W 813 roku po opanowaniu Jerozolimy przez Arabów, relikwie św. Jakuba zostały przeniesione do miejscowości w północno-zachodniej Hiszpanii - Santiago de Compostela z racji wcześniejszego pobytu i głoszeniu Słowa Bożego na tych terenach przez św. Jakuba. Miejscowość ta do dzisiaj jest miejscem kultu i licznych pielgrzymek do grobu Świętego oraz potwierdzonych wielu uzdrowień za przyczyną modlitw do św. Jakuba Apostoła. W Średniowieczu Santiago de Compostela należała do najsłynniejszych sanktuariów chrześcijaństwa i była trzecim po Ziemi Świętej i Rzymie celem odwiedzin chrześcijańskich pielgrzymów a Hiszpanię zaczęto nazywać „krajem świętego Jakuba”. 

W Santiago de Compostela od XI w. znajduje się stolica arcybiskupstwa, a wybudowana tam katedra pod wezwaniem Św. Jakuba została uroczyście konsekrowana w roku 1211. Tam został również założony zakon rycerski Św. Jakuba dla obrony wiary i kraju przed Arabami, którzy najechali w VII wieku Półwysep Iberyjski i kilka wieków okupowali te tereny. W XIII wieku założono we Francji inny zakon św. Jakuba dla opieki nad pielgrzymami, który przetrwał on do roku 1672. 

Santiago de Compostela ma własny uniwersytet założony w roku 1501, piękną bazylikę, w której znajdują się relikwie św. Jakuba. Według miejscowej legendy w roku 835 biskup miasta Irii, prowadzony przez cudowną gwiazdę, odnalazł grób i relikwie św. Jakuba Apostoła. Alfons II, król Asturii zbudował na tym miejscu kościół.

Do Sanktuarium w Santiago de Compostela dwukrotnie (1982 i 1989) pielgrzymował Papież Jan Paweł II. Papież 9 listopada 1982 roku wygłosił tam homilię znaną jako „Akt Europejski z Santiago de Compostela”, który stał się ideową podstawą dla dążeń do zjednoczenia Europy. Papież wskazał w nim na chrześcijańskie korzenie wszystkich narodów i krajów naszego kontynentu. Papież mówił, że: „cała Europa odnalazła się wokół tej «pamiątki» świętego Jakuba, w tych samych wiekach, w których budowała się jako kontynent jednorodny i zjednoczony duchowo. Dlatego to sam Goethe stwierdzi, że świadomość europejska zrodziła się w pielgrzymowaniu” (…)

„(…) Ja, Jan Paweł, syn polskiego narodu, który zawsze uważał się za naród europejski ze względu na swe początki, tradycję, kulturę i żywotne więzy, narodu słowiańskiego wśród Latynów i łacińskiego pośród Słowian; ja, Następca Piotra na Stolicy Rzymskiej, stolicy, którą Chrystus zechciał umieścić w Europie i którą kocha za jej trud szerzenia chrześcijaństwa na całym świecie; ja, Biskup Rzymu i Pasterz Kościoła powszechnego, z Santiago kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje początki. Tchnij życie w swoje korzenie. Tchnij życie w te autentyczne wartości, które sprawiały, że twoje dzieje były pełne chwały, a twoja obecność na innych kontynentach dobroczynna. Odbuduj swoją jedność duchową w klimacie pełnego szacunku dla innych religii i dla prawdziwych swobód. Oddaj cesarzowi to, co cesarskie, zaś Bogu to, co Boskie. (…) Możesz jeszcze być latarnią cywilizacji i bodźcem postępu dla świata”.

Całą treść Aktu Europejskiego Santiago de Compostela Jana Pawła II, można znaleźć pod adresem: akt.indd (wordpress.com)

W 1982 r. Rada Europy uznała Camino de Santiago za drogę ważną dla kultury kontynentu i zaapelowała o odtwarzanie i utrzymywanie dawnych szlaków pątniczych. W październiku 1987 r. Drogę św. Jakuba ogłoszono pierwszym Europejskim Szlakiem Kulturowym Rady Europy, a sześć lat później wpisano ją na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Papież Benedykt XVI w katechezie z dnia 21 czerwca 2006 roku tak mówił o św. Jakubie Apostole:

” … Od św. Jakuba możemy się więc wiele nauczyć: gotowości do przyjęcia Pańskiego wezwania nawet wtedy, gdy każe nam pozostawić “łódź” naszej ludzkiej pewności, entuzjazmu w pójściu za Nim drogami, które On wskazuje, z pominięciem wszelkiej naszej złudnej zarozumiałości, gotowości do dawania o Nim świadectwa z odwagą, gdy to konieczne, aż po najwyższą ofiarę życia. Tak więc św. Jakub staje przed nami jako wymowny przykład wielkodusznego przylgnięcia do Chrystusa. On, który początkowo, ustami swej matki, prosił o to, by zasiąść wraz z bratem u boku Mistrza w Jego Królestwie, właśnie jako pierwszy wychylił kielich męki i dzielił męczeństwo z Apostołami…”

Święty Jakub jest patronem Hiszpanii i Portugalii, wojowników, rybaków, hospicjów, szpitali, sierot, aptekarzy, farmaceutów, pielgrzymów, robotników, żebraków, kapeluszników, kowali. Jest opiekunem jabłek i ziemiopłodów.

Kościół Powszechny obchodzi święto św. Jakuba Apostoła 25 lipca.

W ikonografii św. Jakub przedstawiany jest ze zwojem Pisma w dłoniach, na którym znajduje się cytat z Jego Listu:

Jk 1,01 Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, śle pozdrowienie dwunastu pokoleniom w rozproszeniu.

Jk 1,02 Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia.

Jk 1,03 Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość.

Jk 1,04 Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków.

Św. Jakub pokazywany jest jako mężczyzna w średnim wieku, z ciemną krótką brodą, ubrany w typowe dla apostołów szaty, w sandałach na nogach lub jako pielgrzym w miękkim kapeluszu z szerokim rondem. Postać św. Jakuba obecna jest na wielu najważniejszych, znanych chrześcijańskich ikonach m.in.: Wjazd Pański do Jerozolimy, Ostatnia Wieczerza, Zmartwychwstanie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego, Zaśnięcie Matki Bożej, Przemienienia Pańskiego czy w scenie wskrzeszenia córki Jaira.

Atrybutami św. Jakuba są: bukłak, kij pielgrzyma, księga, miecz, muszla, torba, turban turecki, zwój.

Litania do św. Jakuba

Kyrie eleison. Chryste eleison. Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami;
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami;
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami;
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami;

Święta Maryjo, Królowo Apostołów, módl się za nami;
Królowo Męczenników, módl się za nami;
Święty Jakubie Apostole, módl się za nami;
Synu Zebedeusza, módl się za nami;
Bracie świętego Jana Apostoła, módl się za nami;
Gotowy na wezwanie Pana, módl się za nami;
Powołany przez Jezusa na ucznia, módl się za nami;
Wybrany Apostołem, módl się za nami;
Opuszczający wszystko dla Jezusa, módl się za nami;
Synu gromu, módl się za nami;
Uprzywilejowany przez swego Mistrza, módl się za nami;
Świadku wskrzeszenia córki Jaira, módl się za nami;
Urzeczony dwukrotnym cudownym połowem ryb, módl się za nami;
Obecny przy Przemienieniu Pańskim, módl się za nami;
Towarzyszący Jezusowi w Ogrojcu, módl się za nami;
Świadku Męki i Śmierci Jezusa, módl się za nami;
Wierny Chrystusowi aż do końca, módl się za nami;
Prześladowany dla Jezusa, módl się za nami;
Głowo Kościoła Jerozolimskiego, módl się za nami;
Jaśniejący wiarą i pobożnością, módl się za nami;
Przyjacielu Chrystusa, módl się za nami;
Znoszący wzgardą i poniżenie, módl się za nami;
Doskonały w ubóstwie, módl się za nami;
Przykładzie gorliwości apostolskiej, módl się za nami;
Niestrudzony pielgrzymie, módl się za nami;
Opiekunie wdów i sierot, módl się za nami;
Pełen miłości bliźniego, módl się za nami;
Przebaczający swemu zdrajcy i katu, módl się za nami;
Pozyskujący go dla Chrystusa, módl się za nami;
Ścięty mieczem za wiarę, módl się za nami;
Pierwszy Męczenniku wśród Apostołów, módl się za nami;
Wspierający rycerzy w walce z wrogami, módl się za nami;
Patronie zakonu rycerskiego, módl się za nami;
Opiekunie pielgrzymów, módl się za nami;
Dzielny nasz obrońco w walce ze złym duchem, módl się za nami;
Niezawodny nasz Patronie przed Bogiem, módl się za nami;
Patronie Portugalii i Hiszpanii, módl się za nami;

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módl się za nami święty Jakubie Apostole,
Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się:  Wszechmogący wieczny Boże, który krwią męczeńska świętego Jakuba uświęciłeś pierwsze owoce kapłaństwa Twoich Apostołów, spraw, aby Twój Kościół został wzmocniony Jego wyznaniem wiary i zawsze cieszył się Jego wstawiennictwem.
Panie, opiekuj się Twoim ludem i strzeż go, aby wsparty pomocą świętego Jakuba Apostoła, podobał się Tobie swoim postępowaniem służył Ci w wolności ducha.  Daj nam, prosimy Cię Panie, naśladować w swoim życiu wiarę i czyny Twego sługi świętego Jakuba Apostoła, abyśmy wierni Tobie w wierze i miłości, służyli Ci godnie swoim postępowaniem.  Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

 Modlitwa do św. Jakuba

(tutaj podajemy naszą intencję tej modlitwy) Święty Jakubie uproś dla nas, byśmy stale i wytrwale krocząc za Panem Jezusem, mogli być zwycięzcami w walkach.

O wspaniały Apostole, Święty Jakubie, który przez przyczynę twojego gorącego i hojnego serca byłeś wybrany przez Pana Jezusa, aby być świadkiem Jego Chwały na Górze Tabor i Jego agonii w Ogrodzie Oliwnym; Ty, którego imię jest symbolem wojny i zwycięstwa: uproś dla nas siłę i ukojenie w niekończących się wojnach tego życia, abyśmy stale i wytrwale krocząc za Panem Jezusem, mogli być zwycięzcami w walkach i zasłużyli, aby otrzymać koronę zwycięscy w Raju. Amen.

Bibliografia:

Bp Romaniuk Kazimierz (przekład) (2013), Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (Biblia Warszawsko-Praska), Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne.

Katechizm Kościoła Katolickiego (1994), Kongregacja Nauki Wiary, Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.

Praca zbiorowa (2006) Biblia Tysiąclecia z komentarzami, Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.

Biblia Tysiąclecia (2002), Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.

Nowy Leksykon Biblijny (2011), Kielce: Wydawnictwo Jedność.

Pismo Święte Starego Testamentu (2006), Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.

Papież Pius XI (1929, 31 grudnia), Divini Illius Magistri - Encyklika o wychowaniu katolickim, Rzym.

Źródła internetowe:  www.vatican.va https://opoka.org.pl/ www.niedziela.pl, www.katolik.pl, www.brewiarz.pl www.liturgia.wiara.pl www.katolicki.net www.biblia.info.pl www.faustyna.pl www.kapucyni.pl www.jezuici.pl www.pijarzy.pl www.gosc.pl  

Kod QR do tego wpisu

 

Ten link przenosi na górę strony