Anna Katarzyna Emmerich urodziła się 8 września 1774 roku w ubogiej rodzinie w wiosce Flamschen, na przedmieściach Coesfeld w Westfalii (zachodnie Niemcy). Rodzicami Anny Katarzyny byli Bernard Emmerich i Anna z domu Hillers. Anna Katarzyna była ich piątym z kolei dzieckiem z całej dziewiątki. Rodzina była bardzo pobożna i uczciwa, z ufnością całą nadzieję pokładająca w Bogu. Anna Katarzyna od najmłodszych lat była bardzo chorowita i pomimo jej wesołego usposobienia była postrzegana jako raczej zamknięte dziecko. W wieku siedmiu lat Anna Katarzyna przystąpiła z pewnymi perturbacjami (zemdlała po drodze i pozostałe dzieci zaniosły ją do kościoła) do Spowiedzi i Pierwszej Komunii Świętej w kościele w Coesfeld.
Pomimo słabego zdrowia w wieku 12 lat Anna Katarzyna wstąpiła na służbę do spokrewnionego z nią gospodarza w jej rodzinnej wiosce, gdzie służyła przez trzy lata. Miała opinię bardzo pobożnej, grzecznej, wiernej, uprzejmej i skromnej młodej osoby. Jej marzeniem było wstąpienie do klasztoru i wskutek natchnienia wewnętrznego uczyniła ślub, że poświęci się Panu Bogu przez życie zakonne. Chcąc zarobić pieniądze na wstąpienie do zakonu podjęła się pracy szwaczki a następnie wstąpiła do służby w Coesfeld u organisty Soentgena, aby nauczyć się gry na organach, na co jednak nie miała czasu.
W wieku 24 lat po mistycznym przeżyciu cierniem ukoronowania, pojawiły się na głowie krwawe rany podobne do ran Jezusa. Rany te ukrywała pod noszoną cały czas opaską. W roku 1802 wraz z córką organisty Klarą, udało się Annie Katarzynie dostać do klasztoru augustianek w miejscowości Dülmen. Po roku nowicjatu Anna Katarzyna z niewymowną radością, która objawiała się także na zewnątrz, jakby światłość nadzwyczajna ją ogarnęła, tak jaśniała jej twarz z radości i szczęścia, że została oblubienicą Jezusa Chrystusa, złożyła śluby zakonne 13 listopada 1803 roku. Po ślubach Anna Katarzyna mówiła: „Oddałam się zupełnie mojemu Niebieskiemu Panu, a On czynił ze mną według woli Swojej”. Cała jej miłość była wyłączną własnością Oblubieńca Niebieskiego, co przejawiało się też wielkiej miłości wobec sióstr, z którymi żyła w klasztorze. Ksiądz Overberg tak napisał o jej życiu klasztornym: „Anna Katarzyna była zawsze zgodna, bardzo spokojna, w obejściu bardzo pokorna, ustępująca, wcale nie kłótliwa, a do usług bardzo skora”. W tym czasie Anna Katarzyna zaprzyjaźniła się z kapłanem francuskim J.M. Lambertem, który pomagał jej we wszystkim radą i działaniem.
W grudniu 1811 roku zniesiono jej klasztor agnetenbergski, co było strasznym ciosem dla Anny Katarzyny, która tak to wspomina: „Tak zachorowałam, że wszystkie zakonnice sądziły, że umrę”. Wtedy ukazała się jej Matka Boska, mówiąc: „Jeszcze nie umrzesz, jeszcze wiele o tobie mówić będą, ale nie bój się! Jakkolwiek ci powodzić się będzie, zawsze doznasz pomocy”. Po paru miesiącach wraz z księdzem Lambertem wyprowadziła się z klasztoru do wdowy Roters w Dülmen. Znowu bardzo ciężko zachorowała, a że sądzono, że umrze poproszono dominikanina ojca Limberga, aby udzielił jej Sakramentu Ostatniego Namaszczenia. Po tym, wkrótce Anna Katarzyna wróciła do zdrowia, a ojciec Limberg już do jej śmierci został jej stałym spowiednikiem.
29 grudnia 1812 roku na jej rękach, nogach i piersiach pokazały się stygmaty, czyli znamiona ran Jezusowych. Ojciec Limberg spostrzegłszy rany na jej rękach i sączącą się krew, natychmiast powiadomił o tym ojca Lamberta. Anna Katarzyna prosiła obydwu zakonników, aby nikomu o tym nie mówili, ponieważ jak sama mówiła: „doczekamy się wielkich nieprzyjemności i wielkiego kłopotu”. Po krótkim czasie za sprawą Klary Soentgen cała sprawa wydała się. Ksiądz dziekan Reusing, proboszcz w Dülmen wraz z dr Wesenerem i Krautjausenem oraz spowiednikiem Anny Katarzyny przybyli, aby zbadać tą sprawę. W wyniku tego badania 25 marca 1813 roku sprawa trafiła do Władzy Duchownej. Wkrótce w Dülmen pojawili się ówczesny monasterski wikariusz generalny abp Klemens August von Droste zu Vischering, dziekan Overberg i radca medyczny von Druffel, aby przeprowadzić ścisłe śledztwo w tej sprawie. Śledztwo trwało ponad kwartał i zostało stwierdzone ponad wszelką wątpliwość autentyczność stygmatów i ich nadprzyrodzony charakter, a także zostało potwierdzone niezmienne posłuszeństwo Anny Katarzyny oraz jej heroiczna cierpliwość.
W październiku 1813 roku Anna Katarzyna wraz z księdzem Lambertem przeniosła się do domu brata jej spowiednika, piekarza i piwowara Limberga. Z powodu coraz bardziej rozchodzących się wiadomości o stygmatach, Anna Katarzyna poznała dra Wesenera, którego wiernym opisom zawdzięczamy informacje o najważniejszych wydarzeniach w życiu Anny Katarzyny.
Od 1813 roku do końca swojego życia Anna Katarzyna była przykuta swoją chorobą do łóżka, a jedynym pokarmem jaki przyjmowała, była Komunia Święta. W 1818 roku do Dülmen przybył słynny poeta Klemens Brentano, który został wybrany przez Boga, jako narzędzie do spisania wszystkich objawień Anny Katarzyny. Sama Anna Katarzyna tak mówiła o Brentano: „Wiem, że już dawno bym umarła, gdyby nie ten pielgrzym, który wszystko musi ogłosić. On wszystko musi spisać, albowiem prorokowanie jest moim zadaniem”.
Anna Katarzyna rozpoczęła rok 1824 wśród najboleśniejszych cierpień, które ponosić miała za Kościół, a przede wszystkim za konających. Brentano tak napisał: „ Cierpi ona wskutek febry, boleści podagrycznych i kurczowych, lecz bez ustanku dusza jej jest zajęta Kościołem i konającymi. Spowiednik jej sądzi, że wnet skończy, albowiem podczas wizji powiedziała głosem poważnym: <Nie mogę nowej przyjąć pracy. Stoję nad brzegiem>. Głosem konającym wymawia tylko imię Jezusa”. Anna Katarzyna 27 stycznia została namaszczona Olejem Świętym, 9 lutego 1824 roku po raz ostatni przyjęła Komunię Świętą i wypowiedziała ostatnie słowa: „O Panie! Dopomóż, Panie Jezu” i z zapaloną gromnicą w ręku zmarła.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1892 roku i toczył się z przerwami do 2003 roku. Po potwierdzeniu autentyczności cudu za przyczyną sługi Bożej Anny Katarzyny Emmerich proces uroczyście zamknięto.
W roku 2004 Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił wszem i wobec, że jest jego wolą, żeby jeszcze w tym roku nastąpiła beatyfikacja tej wielkiej Mistyczki, bo – jak powiedział już wcześniej, w czasie pielgrzymki w jej ojczyste strony: „poprzez swoje święte szczególne powołanie mistyczne Anna Katarzyna Emmerich uzmysławia nam prawdziwą wartość ofiary i współcierpienie z ukrzyżowanym Panem”.
Dnia 3 października 2004 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie uroczystej mszy świętej w Watykanie wynosi do chwały ołtarzy niemiecką mistyczkę i stygmatyczkę Annę Katarzynę Emmerich, którą zalicza w Poczet Błogosławionych Kościoła Świętego.
W dużej części na podstawie wizji Anny Katarzyny Emmerich Mel Gibson nakręcił film „Pasja”, którego światowa premiera odbyła się w USA w Środę Popielcową 25 lutego 2004 roku, w Polsce 5 marca 2004 roku i był oraz nadal jest to szokujący ale jednocześnie wielki hit kinowy. W książce "The Passion", Mel Gibson we wstępie napisał: "Moją nową nadzieją jest to że Pasja Chrystusa pomoże wielu ludziom uznać siłę Jego miłości i pozwolić Mu, aby chronił ich własne życie".
Według ostatnich informacji docierających z otoczenia Mela Gibsona trwają prace nad drugą częścią biblijnego dramatu o męce Jezusa Chrystusa: „Pasja: Zmartwychwstanie” - premiera planowana jest na 2019 rok!, czekamy.
Nawiązując do poprzedniej części filmu Mela Gibsona „Pasja”, Jim Caviezel (aktor wcielający się w rolę Jezusa) zaznacza, że „ten film uratował miliony dusz: – Drugi ocali miliardy”.
Bibliografia
Wg widzeń Bł. Anny Katarzyny Emmerich, (Wydanie VI, tom 1 i 2), Żywot i Bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Najświętszej Matki Jego Maryi wraz z Tajemnicami Starego Przymierza, Wrocław: Wydawnictwo „Maria Vincit”.
Bł. Anna Katarzyna Emmerich, (2011) Życie Maryi, Kraków: Wydawnictwo M
Kod QR do tego wpisu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
edukacja.katolicka@gmail.com