Paweł po swoim nawróceniu całe życie poświęcił na gorliwą służbę Chrystusowi, dlatego nazywa się go największym misjonarzem Kościoła. Dla Chrystusa zdołał przemierzyć prawie połowę terytoriów Cesarstwa Rzymskiego, leżących nad Morzem Śródziemnym, pokonując pieszo przynajmniej 16 000 km. Dzięki jego niezłomnej postawie apostolskiej i umysłowi otwartemu na kulturę pogańską zawdzięczamy fakt, że chrześcijaństwo swym zasięgiem objęło Azję Mniejszą i Grecję. Po założeniu wspólnoty w danej miejscowości zazwyczaj przez jakiś czas pozostawał w niej, nauczając i umacniając w wierze. Jednakże nawet po jej opuszczeniu nie przestawał troszczyć się o jej życie duchowe i moralne. Kiedy w niektórych wspólnotach pojawiały się większe problemy dogmatyczne, moralne lub dyscyplinarne, wierni zwracali się do niego z prośbą o pomoc, traktując go tym samym jako swego najwyższego przełożonego i jako autorytet. Pozostając z dala, Paweł przesyłał w formie rozbudowanych listów swoje napomnienia i odpowiedzi na pytania. W jego dziele misyjnym listy te odegrały zatem wielką rolę, a zawarte w nich rozstrzygnięcia wielu kwestii do dzisiaj stanowią fundament nauczania Kościoła.
Pod względem literackim listy apostoła Pawła są bardzo zróżnicowane. Nie służą tylko przekazowi informacji i nie są tylko odpowiedzią na pytania adresatów. Znajdują się w nich części doktrynalne, parenetyczne (zachęty, napomnienia, przestrogi i rady), wspomnienia, wyznania osobiste, apologie (mowy obrończe), modlitwy, dziękczynienia, hymny, diatryby (ostre krytyki), wizje apokaliptyczne, doksologie (krótkie formuły ku chwale Boga) i inne. Zawarte w nich bogactwo gatunków literackich sprawia, że w całej literaturze greckiej listy te stanowią prawdziwy ewenement. Używany przez Pawła język można umiejscowić między literackim językiem greckim a stosowanym na co dzień językiem koine (uproszczonym, wspólnym dla ówczesnego imperium macedońskiego).
Miasto Korynt miało wyjątkowo korzystne położenie geograficzne. Znajdowało się między dwoma portami: Kenchrami (oddalonymi o 10 km), skąd przez Morze Egejskie można było dotrzeć do wszystkich portów wschodnich, i Lechaionem (oddalonym o 2 km), położonym nad Zatoką Koryncką, skąd można było dotrzeć do Italii. Dzięki takiemu położeniu Korynt był miastem bardzo bogatym i stał się w Grecji największym ośrodkiem handlowym. W I w. pełnił funkcję stolicy prowincji Achai i był siedzibą prokonsula.
Jak każde tego typu miasto Korynt charakteryzował się wielkimi kontrastami: obok bogatych elit żyły w nim masy ludzi biednych. Historycy obliczają, że za czasów Pawła 2/3 ludności Koryntu stanowili niewolnicy. W Koryncie pierwsi nawróceni na chrześcijaństwo pochodzili głównie spośród biedoty i niewolników. Ponieważ było to ważne miasto w Cesarstwie Rzymskim, osiedlało się w nim wielu legionistów - weteranów. Prawdopodobnie niektórzy z nich przyjęli chrześcijaństwo, czego potwierdzeniem byłoby wymienianie przez Pawła imion łacińskich (np. Lucjusz, Tercjusz, Gajus, Kwartus, Tycjusz, Justus) w listach do wspólnoty korynckiej czy we wzmiankach o niej. W Koryncie była też duża liczba Żydów, którzy w pobliżu agory mieli własną synagogę. Ponadto do Koryntu chętnie przybywali mówcy i filozofowie, którzy przy okazji publicznych dysput promowali nowo powstałe prądy myślowe. Ogólnie Korynt nie cieszył się dobrą sławą. Używano nawet czasownika koryntiazomai żyć po koryncku na określenie frywolnego życia lub uprawiania nierządu. Oprócz rozwiązłości Koryntianie słynęli również z pijaństwa.
Paweł po raz pierwszy przybył do Koryntu pod koniec 50 r. i pozostał tam przez około osiemnaście miesięcy. W tym czasie nawrócił sporą liczbę pogan i Żydów i zorganizował życie wspólnoty chrześcijańskiej. Po wyjeździe Apostoła okazało się, że nowo nawróceni chrześcijanie nie do końca zerwali z dawnym stylem życia. Niektórzy z nich ponownie ulegali negatywnym wpływom środowiska pogańskiego, inni próbowali wracać do judaizmu. Poważnymi problemami nękającymi młodą wspólnotę było m.in. uczestnictwo w kultach pogańskich, pogoń za ekstatycznymi doznaniami wzorowanymi na pogańskich kultach misteryjnych, przypadki profanacji podczas Eucharystii, swoboda seksualna, a także przywiązanie do pogańskich filozofii (zwłaszcza platonizmu), co powodowało odrzucenie istotnej prawdy wiary - zmartwychwstania ciała. Paweł czuł się ojcem wspólnoty korynckiej, był z niej dumny, nazywał ją pieczęcią swojego apostołowania i swoim listem polecającym. Po opuszczeniu Koryntu Apostoł utrzymywał ze wspólnotą stałe kontakty.
Pierwszy List do Koryntian został napisany około pięciu lat po założeniu korynckiej wspólnoty, w czasie pobytu Pawła w Efezie, gdzie zatrzymał się podczas swojej trzeciej podróży misyjnej w latach 52-56. Bezpośrednią przyczyną napisania listu było pismo od Koryntian, w którym zadawali oni Apostołowi pytania i przedstawiali mu różne wątpliwości. W odpowiedzi Paweł nawiązuje także do innych informacji na temat sytuacji w Koryncie, które do niego dotarły.
Rozdział 13 - 1-go Listu do Koryntian wg św. Pawła, uchodzi za hymn najpiękniejszy, jaki kiedykolwiek w dziejach ludzkości wyśpiewano na cześć miłości. Nawet ludzie nie mający nic wspólnego z chrześcijaństwem porównują Pawłowy hymn z najpiękniejszymi poematami klasycznymi literatury greckiej. Pisząc o miłości niewątpliwie miał Paweł przed oczyma postać umierającego za nas Jezusa. Nic też dziwnego, że każde zdanie hymnu zachowa swój sens, gdy na miejsce słowa „miłość” wstawi się imię „Jezus”. Hymn można podzielić na trzy części: 1. Wzniosłość i konieczność miłości (ww. 1–3). 2. Przymioty miłości (ww. 4–7). 3. Absolutny prymat miłości (ww. 8–13).
Hymn o miłości przypomina pochwały różnych cnót, jakie znaleźć można w innych utworach literatury grecko-rzymskiej. To jednak, że Paweł tę a nie inną cnotę wybiera i umieszcza ponad innymi, nie jest zależne od kultury, w której żył. W literaturze wczesnochrześcijańskiej miłość wielokrotnie pojawia się jako cnota najwyższa. Jako krótka dygresja, która była środkiem powszechnie stosowanym w literaturze starożytnej, rozdział ten wyjaśnia, w jaki sposób oceniać, które dary są „większe”.
Człowiek żyjący miłością nie ogranicza się do samego tylko respektowania praw bliźniego, lecz potrafi ciągle rezygnować z praw własnych. Nie ubiega się o miejsce, które nawet słusznie mu przysługuje; nie reaguje gniewem nawet wtedy, gdy czyjeś postępowanie powinno spowodować wybuch złości. Nie tylko nie pamięta złego i nie pielęgnuje w duszy chęci dokonania zemsty, ale w ogóle nie rejestruje w pamięci przykrości, jaką mu ktoś wyrządził; każda niesprawiedliwość względem bliźniego, nawet wroga, napełnia go smutkiem, podobnie jak prawda, gdziekolwiek by była; jest dla niego zawsze źródłem radości.
Cały 1 List do Koryntian dzieli sie na 16 Rozdziałów, każdy odnoszący się do różnych problemów nękających młodą społeczność Koryntu, wyznawców Jezusa Chrystusa.
1 Kor 1, 01-31: Adres, pozdrowienie i dziękczynienie. Chrystus jest niepodzielny. Prawdziwa mądrość zapewni jedność.
1 Kor 2, 01-16: Paweł apostołem mądrości krzyża.
1 Kor 3, 01-23: Objawy niedojrzałości Koryntian. Wnioski praktyczne.
1 Kor 4, 01-21: Istota posłannictwa apostolskiego. Napomnienia i przestrogi.
1 Kor 5, 01-13: Trzy „grzechy główne” adresatów. Kazirodztwo.
1 Kor 6, 01-20: Szukanie sprawiedliwości przed trybunałami pogańskimi. Swoboda obyczajów.
1 Kor 7, 01-40: Odpowiedzi w sprawach doniosłych. Małżeństwo. Wierność powołaniu. Wyższość dziewictwa nad małżeństwem. Wskazania dla wdów.
1 Kor 8, 01-13: Sprawa spożywania mięsa ofiarowanego bożkom pogańskim. Zasady ogólne - Wolność w Chrystusie.
1 Kor 9, 01-27: Przykład bezinteresownej miłości Apostoła.
1 Kor 10, 01-33: Przykład z dziejów Izraela. Bałwochwalstwo i udział w ucztach bałwochwalczych.
1 Kor 11, 01-34: O porządku na zebraniach liturgicznych. Strój i nakrycie głowy kobiet. Wieczerza Pańska.
1 Kor 12, 01-31: Charyzmaty Ducha Świętego. Kościół jednym nadprzyrodzonym Ciałem Chrystusa.
1 Kor 13, 01-13: Hymn o miłości.
1 Kor 14, 01-40: Zasady korzystania z charyzmatów.
1 Kor 15, 01-58: Wokół prawdy o Zmartwychwstaniu. Zmartwychwstanie Chrystusa i świadectwo Apostołów. Zmartwychwstanie wszystkich wiernych na wzór Chrystusa. O ciałach po zmartwychwstaniu. Hymn estchtologiczny i napomnienie.
1 Kor 16, 01-24: Polecenia, pozdrowienia i życzenia końcowe.
Treść Hymnu o miłości
1 Kor 13,01 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
1 Kor 13,02 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
1 Kor 13,03 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.
1 Kor 13,04 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;
1 Kor 13,05 nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
1 Kor 13,06 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.
1 Kor 13,07 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
1 Kor 13,08 Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie.
1 Kor 13,09 Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy.
1 Kor 13,10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.
1 Kor 13,11 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce.
1 Kor 13,12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.
1 Kor 13,13 Tak wiec trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.
Miłość, o jaką chodzi Pawłowi, jest różna od miłości zmysłowej, egoistycznej — to miłość (agape) chcąca dobra drugiego. Jej źródło znajduje się w Bogu, który pierwszy umiłował i wydał swego Syna, aby pojednać ze sobą grzeszników i uczynić ich swymi wybranymi dziećmi. Odniesiona przede wszystkim do Boga Ojca ta miłość — sama natura Boga występuje z tej samej racji u Syna który kocha Ojca i podobnie jest przez Niego kochany. Syn, tak jak i Ojciec, miłuje ludzi, za których wydał samego siebie. Ta miłość jest także miłością Ducha Świętego, rozlewającego ją w serca chrześcijan, co daje im w konsekwencji moc wypełnienia istotnego przykazania Prawa, przykazania miłości Boga i bliźniego. Ponieważ miłość braci, a nawet nieprzyjaciół jest koniecznym następstwem i prawdziwym dowodem miłości Boga, Jezus daje nowe przykazanie, nieustannie wpajane przez Jego uczniów. Tak też Paweł kocha swoich uczniów i tak jest przez nich kochany. Ta miłość, oparta na szczerości i pokorze, zapomnieniu o sobie i darze z siebie, służeniu i wzajemnemu wspieraniu się, winna się okazać w uczynkach i zachowywać przykazania Pańskie czyniąc wiarę skuteczną. Ona jest więzią doskonałości i „zakrywa grzechy”. Opierając się na miłości Boga, nie lęka się niczego. Gdy jest praktykowana w prawdzie, nadaje właściwy sens moralny i otwiera człowieka na duchowe poznanie tajemnicy Boga, miłości Chrystusa, co przewyższa wszelką wiedzę. Sprawiając, że w duszy chrześcijanina zamieszkuje Chrystus i cała Trójca, miłość karmi życie cnót teologicznych, wśród których ona jest królową, ponieważ tylko ona nie przeminie, lecz przejdzie w wizję, kiedy to Bóg przydzieli swoim wybranym dobra, które obiecał miłującym Go.
Nasze poznanie Boga, dopóki przebywamy tu na ziemi, jest podobne do oglądania jakiegoś przedmiotu lub siebie samego w lustrze. Choćby lustro było najidealniejszej jakości, nie dojrzymy w nim realnego przedmiotu, lecz tylko jego odbicie. Jak w lustrze, tak w stworzeniach oglądamy tylko odbicie Boga, odbicie zawsze niedoskonałe. Jednakże przyjdzie czas, kiedy nasze niedoskonałe poznanie Boga będzie zastąpione oglądaniem Stwórcy twarzą w twarz, bez żadnego pośrednictwa. Apostoł określa jeszcze dokładniej naturę przyszłego poznania Boga: kiedyś będę poznawał tak, jak sam zostałem poznany. Bóg poznał nas, uznał za swoich, okazując nam swą wielką miłość. Tak też my kiedyś będziemy oglądali Boga, gdy miłością zapłacimy za miłość lub dokładniej, gdy miłość, którą nas Bóg umiłował, wróci do swego źródła, tj. do Boga. Rozumiemy coraz lepiej, dlaczego Apostoł tak zdecydowanie przekłada miłość ponad wszelkie charyzmaty.
Paweł wykazuje, że miłość jest cnotą przewyższającą dary - w tym przypadku dlatego, że jest wieczna, dary zaś jedynie doczesne. Niektórzy prorocy ze Starego Testamentu przepowiadali wylanie Ducha w czasach ostatecznych, czemu miała towarzyszyć zdolność do przemawiania pod Jego natchnieniem. W innych proroctwach zapowiadano jednak, że wszystkie narody świata dojdą do poznania Boga, nie będzie więc potrzeby ich pouczania. Paweł wierzy, że czasem darów Ducha - obejmujących również zwyczajną ludzką wiedzę - jest okres obecny, między pierwszym a drugim przyjściem Jezusa.
Hymn o miłości inspirował i nadal fascynuje wielu ludzi. Często na ślubach wiele młodych par włącza tę pieśń do swojej uroczystości ślubnej jako drogowskaz na dalszą drogę życia. Poniżej podaję link do jednego z wielu wykonań jakie można znaleźć w Internecie.
Kasia Aszyk "Hymn o miłości" św. Pawła; muzyka Piotr Salaber
Bibliografia
Bp Romaniuk Kazimierz (przekład) (2013), Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (Biblia Warszawsko-Praska), Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne.
Biblia Tysiąclecia (2002), Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.
Praca zbiorowa (2006) Biblia Tysiąclecia z komentarzami, Poznań: Wydawnictwo Pallottinum.
Ks. Stagraczyński J. (1886), Nauki katechizmowe o prawdach wiary i obyczajów katolickiego kościoła, Poznań: Wydane X. J. Stagraczyński.
Źródła internetowe: www.vatican.va https://opoka.org.pl/ www.niedziela.pl, www.katolik.pl, www.brewiarz.pl www.katolicki.net www.biblia.info.pl www.faustyna.pl www.kapucyni.pl www.jezuici.pl www.pijarzy.pl
Kod QR do tego wpisu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
edukacja.katolicka@gmail.com